Επιλόχεια κατάθλιψη

Η επιλόχεια κατάθλιψη είναι μια ιδαίτερη μορφή κατάθλιψης υπό την έννοια ότι εμφανίζεται σε νέες μαμάδες που μόλις έχουν γεννήσει. Οι έντονες ορμονικές αλλαγές, λοιπόν, που συνβαίνουν κατά την εγκυμοσύνη και η "απότομη" αλλαγή της γέννας δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για την επιλόχεια κατάθλιψη στις γυναίκες. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δύο ορμόνες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο: η προγεστερόνη και τα οιστρογόνα. 24 ώρες μετά το τοκετό τα επίπεδα των ορμονών πέφτουν και φτάνουν στο επίπεδο που βρίσκονταν πρίν την εγκυμοσύνη. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή η απότομη αλλαγή ευθύνεται σε κάποιο ποσοστό για την επιλόχεια κατάθλιψη. 

     Παρόλα αυτά, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν και σχετίζονται με την κατάθλιψη της μητέρας: η ύπαρξη ιστορικού κατάθλιψης ή άλλων συναισθηματικών διαταραχών στην οικογένεια, η ύπαρξη προηγούμενης επιλόχειας κατάθλιψης στη μητέρα (κατά 50% εμφανίζεται και σε επόμηνη εγκυμοσύνη), η χρήση ουσιών κατά την εγκυμοσύνη και αρκετοί περιβαλλοντικοί παράγοντες: 

• Μείωση του ύπνου κατά την πρώτη περίοδο ζωής του μωρού
• Μείωση του χρόνου έξω από το σπίτι που βιώνεται ως "εγκλωβισμός"
• Φόβος απώλειας της προσωπικής ταυτότητας της μητέρας, ποιά είναι τώρα και ποιά ήταν πρίν το νέο μωρό;
• Φόβος ότι δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο νέο ρόλο ώς μαμά, ότι δεν θα μπορέσει να είναι καλή μαμά ή ότι δεν θα είναι πια ίδια η σχέση με τον σύζυγο της.

     Η επιλόχεια κατάθλιψη μπορεί να διαρκέσει και να ταλαιπωρήσει τη μητέρα αλλά και το μωρό και το σύντροφο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (μέχρι και 1 έτος). Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το βρέφος από 3 μηνών είναι ικανό να κατανοήσει τη συναισθηματική κατάσταση της μητέρας του και να ανταποκρίνεται αναλόγως, μας οδηγεί στο να προτείνουμε ψυχοθεραπεία μαζί με ψυχιατρική υποστήριξη. Αναλόγως τη βαρύτητα των συμπτωμάτων φυσικά.

    Εάν η κατάθλιψη είναι βαριάς μορφής και επηρεάζει σε μεγάλο ποσοστό την επιβίωση του βρέφους (λόγου χάρη η μητέρα δεν θέλει να θηλάσει), τότε είναι καλύτερο να υπάρξει ψυχιατρική υποστήριξη και με την κατάλληλη φαρμακοθεραπεία η νέα μητέρα θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο νέο της ρόλο. Υπάρχουν φάρμακα που δεν απαιτούν την διακοπή του θηλασμού αλλά και κάποια που την απαιτούν, ωστόσο είναι προτιμότερο ένα βρέφος να μεγαλώσει με έτοιμο γάλα, παρά με το μητρικό του αλλά με μια καταθλιπτική μητρική παρουσία, που φυσικά θα επιδράσει ανάλογα στην ψυχική δομή του παιδιού. 

     Η επιλόχεια κατάθλιψη δεν πρέπει να περνά αψήφιστά από την οικογένεια της νέας μητέρας. Ο συναγερμός πρέπει να τεθεί άμεσα καθώς δεν λείπουν περιστατικά αυτοκτονιών και εδώ. Ωστόσο, με την κατάλληλη υποστήριξη και με ανοιχτό μυαλό η μητέρα μπορεί να ξαναβρεί τον "χαμένο της εαυτό" και να βιώσει με χαρά την μητρότητα. Εάν γνωρίζετε κάποιο άτομο που υποψιάζεστε ότι πάσχει από επιλόχεια κατάθλιψη, μιλήστε του και βοηθήστε το να αναζητήσει επαγγελματική βοήθεια. Η άποψη ότι η μητέρα "χαιδέυεται" ή "δυσκολεύεται να προσαρμοστεί" μπορεί να κρύβει μια τέτοιου είδους διαταραχή και αυτό να έχει επιπτώσεις και στη μαμά αλλά και στη νέα ζωούλα που έφερε στον κόσμο. 

Ανεπαρκείς γονείς...θυμωμένοι ενήλικες.

     Στη διάρκεια των αιώνων η πείρα, η κοινωνική μάθηση, η μίμηση, το ένστικτο είναι αυτά που καθοδηγούν έναν γονέα για να αναθρέψει σωστά το παιδί του. Στη σημερινή εποχή, η παγκοσμιοποίηση και το Internet μας έχουν διδάξει και καινούριες ή διαφορετικές πρακτικές και τρόπους διαπαιδαγώγησης από αυτές που μάθαμε από τους γύρω μας ή μας είπαν ότι "πρέπει" να κάνουμε.

     Μια μητέρα ξέρει ότι προτεραιότητα στη ζωή της πλέον είναι το παιδί της και η ευθύνη της είναι να το μεγαλώσει με αυτοπεποίθηση και αξίες που να του ανοίγουν δρόμους αργότερα στη ζωή του. Δεν είναι υποχρέωση να είσαι γονιός αλλά έχει πολλές υποχρεώσεις και μια από αυτές είναι να φροντίζεις να καλύπτεις τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού σου. Όχι με την έννοια θέλει χάδι δώστου χάδι, θέλει προσοχή δώστου προσοχή αλλά με την έννοια της συναισθηματικής μάθησης. Μαθαίνω να αφουγκράζομαι τις ανάγκες του παιδιού μου και να τις ικανοποιώ με τον πιο υγιή τρόπο που μπορώ να σκεφτώ και ξέρω. Ο στόχος είναι το κάθε παιδί να ξεδιπλώσει την προσωπικότητά του, να έχει αγάπη για τον εαυτό του και για τους γύρω του και να μην "φοβάται τη ζωή", όπως μου είπε πρόσφατα μια φίλη. 

     Τί γίνεται όμως όταν ο γονιός δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το ρόλο; τί γίνεται όταν δεν υπάρχει η συναισθηματική ωριμότητα από μέρους του ή απλά εκτελεί τα "καθηκοντά" του σα ρομπότ και δεν ενδιαφέρεται για τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού παρά μόνο για τις υλικές; τί συμβαίνει όταν χρησιμοποιεί υποκατάστατα και αφήνει στο παιδί του συναισθηματικά κενά ή είναι πολύ εγωκεντρικός για να δεχτεί ότι ο γονέας βάζει στην άκρη κάποια θέλω του γιατί υπερτερούν κάποια άλλα πράγματα πλέον; Τότε, φίλοι μου, θα δείτε ένα παιδί να μεγαλώνει και να εξελίσσεται σε θυμωμένο ενήλικα..

     Ο ενήλικας που κριτικάρει, που νιώθει ενοχές εύκολα, που δεν μπορεί να αφεθεί και να εμπιστευτεί, που βάζει τον εαυτό του κάτω από τις ανάγκες των άλλων γιατι έμαθε ότι δεν προέχει η δική του συναισθηματική κάλυψη αλλά των άλλων..Ναι, οι γονείς του του το έμαθαν αυτό και αυτό θα μάθει στις σχέσεις του. Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη περίπτωση..να γίνει ένας ενήλικας που θέλει να καλύπτει μόνο τις δικές του ανάγκες και δεν μπορεί να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων. 

     Ο θυμωμένος, αυτός, ενήλικας θα έχει μια δυσκολία στις σχέσεις του και έτσι ενδέχεται ο θυμός του να μεγαλώνει και να πολλαπλασιάζεται. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι άλυτες συγκρούσεις με τους γονείς αφήνουν τόσο μεγάλα σημάδια που κανείς σύντροφος ή φίλος δεν μπορεί να γιατρέψει. Αλλά το ίδιο το άτομο μπορεί...έχει αυτή την μαγική ικανότητα να ξεκολλήσει από αυτή τη σύγκρουση που μόνο τον ίδιο αρρωσταίνει και να την αφήσει πίσω. Λύνεται; δύσκολα αλλά υπάρχει κάτι μαγικό στη ζωή μας και αυτό λέγεται "Συμφιλίωση": συμφιλιώνομαι με αυτή την κατάσταση σημαίνει ότι την αναγνωρίζω, της δίνω αξία (δεν την υποβιβάζω), θρηνώ για αυτό που συνέβη, παίρνω ένα μάθημα (γιατί κάθε βίωμα μας μπορεί να μας διδάξει και κάτι) και αφήνω κάτω αυτό το βάρος που κουβαλώ μέσα μου τόσα χρόνια. Φανταστείτε πράγματι ότι κρατάτε ένα κουτί με πέτρες και το αφήνετε κάτω.

     Αφήστε το και μην το ξαναπάρετε στα χέρια σας. Βιώστε όλα τα συναισθήματα που συνοδέυουν αυτή την έλλειψη συναισθηματικής κάλυψης από τους γονείς σας: θυμός, απορία, έκπληξη, απογοήτευση.. και στη συνέχεια φύγετε από εκεί. Κάποιοι-πολλοί- κολλούν στο συναίσθημα του θυμού και δυσκολεύονται να προχωρήσουν..Ναι, πράγματι, είναι κάτι δύσκολο αλλά και απαραίτητο να γίνει για να είστε ΕΣΕΙΣ ευτυχισμένοι. Γιατι, μπορεί ως παιδι να εξαρτόμασταν από τους γονείς μας ακόμη και για την ευτυχία μας, αλλά ως ενήλικες είμαστε υπεύθυνοι ΕΜΕΙΣ μονάχα και εμείς έχουμε τα κλειδιά για την απελευθέρωση από παλιές φυλακές.

    Μην το ξεχνάτε αυτό: είστε πλέον ολοκληρωμένος ενήλικας και μπορείτε εσείς να είστε ο γονέας/φροντιστής του εαυτού σας. Μην αφήνετε τις παλίες πληγές να σας τραβάνε πίσω..η ευτυχία είναι μπροστά!

                                                   

Όταν όλα πάνε στραβά..

Υπάρχουν μέρες (μήνες, χρόνια..) που τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλαμε και τα περιμέναμε..είναι αυτές οι μέρες που εύχεσαι να μην είχες σηκωθεί από το ωραίο ζεστό σου πάπλωμα..Είτε στο σπίτι, είστε στη δουλειά κάτι στραβώνει και κάτι δεν μας θέλει. Σκέφτεσαι διάφορες λύσεις: να με ξεματιάσουν, ο τάδε με ζηλεύει, έχει πανσέληνο ή ανάδρομο Ερμή; σκέφτεσαι, σκέφτεσαι κι όμως λύση πουθενά..γιατί απλά δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα προς λύση...απλά όλα πάνε στραβά!

    Αυτές τις μέρες το μόνο που κάνουμε είναι να γκρινιάζουμε και φυσικά (έλα παραδέξου το) να μας πιάνει μια γενική μαυρίλα και γκρίνια για τη ζωή και την "τύχη" μας...αυτή η τύχη πόσα έχει ακούσει χωρίς να φταίει η κακομοίρα...γιατί την τύχη μας την ορίζουμε μόνοι μας και όσοι σας είπαν το αντίθετο, σας είπαν ψέματα για να σας ελαφρώσουν...αλλά σας βάρυναν..

 Όταν όλα πάνε στραβά, λοιπόν, μην στενοχωριέστε και μην πέφτετε στην παγίδα του να "κλαίγεστε" για όλη σας την εώς τώρα ζωή. Δεν σας βοηθά, ίσα ίσα που σας ρίχνει ακόμη πιο κάτω.

     Μπορείτε να εκμεταλλευτείτε αυτή την άσχημη περίδο και να γυρίσετε το παιχνίδι προς όφελός σας. Απλά χρειάζεστε λίγη υπομονή και απομόνωση..Το δεύτερο είναι απαραίτητο για το πρώτο, γιατί όταν αναλώνεστε σε συζητήσεις επί συζητήσεων για την "μαύρη σας την τύχη" τότε η υπομονή μειώνεται γιατί σίγουρα και ο συνομιλητής σας θα σας συγχύσει με κάποια μικροκριτική ή θα μοιραστεί μια αντίστοιχη "μαύρη τύχη" και έτσι η υπομονή σας θα εξαντληθεί...Μείνετε στο σπίτι, με τον εαυτό σας παρεούλα και γράψτε σε ένα χαρτί τα πράγματα για τα οποία είστε ευγνώμων..είναι μια δοκιμασμένη συνταγή που εκατομμύρια ψυχοθεραπευτές και σύμβουλοι χρησιμοποιούν με τους πελάτες τους. Πάντα έχουμε κάτι στη ζωή μας για το οποίο νιώθουμε ευγνομωσύνη. Σκεφτείτε ποιό είναι αυτό και γράψτε το ή γράψτε τα σε ένα κομμάτι χαρτί το οποίο καλό είναι να το έχετε στο πορτοφόλι σας...γιατί μπορεί το σύνδρομο "Βασιλάκης Καίλας" να σας χτυπήσι στη δουλειά ή όσο είστε στο δρόμο!

    Ένας άλλος τρόπος να χτίσετε την αντοχή σας σε αυτές τις περιόδους μαυρίλας είναι να σκεφτείτε πράγματα που έχτε καταφέρει και δοκιμασίες που έχετε ξεπεράσει. Πρέπει να είστε περήφανος για τα κατορθώματά σας και να μην τα υποτιμάτε. Χαιδέψτε και παινέψτε τον εαυτό σας γιατί δεν θα το κάνει άλλος για εσάς ή και καλύτερα από εσάς!

    Συναναστραφείτε με άτομα που σας φτιάχνουν το κέφι. Δεν χρειάζεται να μιλάτε σε ανθρώπους που σας κριτικάρουν ή έχουν διαφορετική κοσμοθεωρία και δεν σας καταλαβαίνουν. Είναι ακατάλληλη περίοδος για αυτούς και είναι καλύτερο για την ψυχή σας να μιλάτε και να ανοιχτείτε σε ανθρώπους που σας ανεβάζουν, σας σέβονται και σας εκτιμούν. Δεν χρειάζεται να συζητήστε το πρόβλημα σας μαζί τους εάν δεν θέλετε, αρκεί να είστε μαζί τους, να γελάσετε, να πιείτε ένα χαλαρωτικό ρόφημα και να ξεχαστείτε στην κουβέντα τους.

    Βγείτε μια βόλτα στη φύση. Όλο και περισσότεροι θεραπευτές πλέον συστήνουν την επαφή με τη φύση ως "θεραπευτικό μέσο" για άτομα με αγχώδεις διαταραχές. Η θάλασσα, το δάσος, μια βόλτα σε ένα βουνό είναι τρόποι να χαλαρώσετε, να εκτιμήσετε τις ομορφιές του κόσμου και να νιώσετε ότι τα "προβλήματά" σας είναι μικρά ή έστω αντιμετωπίσημα σε αυτή την όμορφη ζωή..

    Διαλογιστείτε, φάτε υγιεινά, γυμναστείτε..μερικοί ακόμη τρόποι για να οπλιστείτε με αντοχές ψυχικές (πέρα από σωματικές) και να επιβιώσετε σε αυτή τη δύσκολη περίoδο για εσάς. 

     Και μην ξεχνάτε! Εάν νιώθετε ότι τίποτα δεν έχει νόημα πλέον στη ζωή σας, εάν κάνετε μαύρες σκέψεις πάνω από 6 μήνες, εάν απομονώνεστε και τίποτε δεν σας γεμίζει καλύτερα να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας για να λάβετε τη βοήθεια που σας χρειάζεται!

Όταν όλα πάνε στραβά....έχεις εσένα!Μην το ξεχνάς!

       

Το Teacher's Blog μας επισκέφτηκε! Εθισμός στις οθόνες.

 Όπως σας ανακοινώσει το υπέροχο Teacher's blog θα μας επισκέπτεται 2 φορές το μήνα. Σήμερα η εκπαιδευτικός Σπυριδούλα-Μαρία Λάλου μας μιλάει για τον εθισμό στις οθόνες. 

" Όλο και περισσότερο παρατηρείται τα παιδιά να χάνουν το ενδιαφέρον τους για μια βόλτα και να προτιμούν να μείνουν σπίτι να δουν τηλεόραση. Όλο αυτό όμως δημιουργεί σιγά σιγά  εθισμό, που στην αρχή δεν γίνεται αντιληπτός αλλά δεν αργεί να φανεί ακόμη και στην συμπεριφορά των παιδιών.

   Έτσι αυτή η συνήθεια οδηγεί σε:

1.            Απώλεια ελέγχου διαχείρισης: το παιδί δυσκολεύεται να κλείσει την τηλεόραση, το τάμπλετ, το κινητό την στιγμή που του το ζητάνε. Γίνεται αναβλητικό (π.χ. Θα το κλείσω σε 5 λεπτά και ποτέ δεν είναι τόσο)
2.          Είναι απορροφημένο συνεχώς: το παιδί αναπτύσσει συνέχεια κουβέντα γύρω από θέματα που αφορούν το διαδίκτυο ή που είδε στην τηλεόραση (π.χ. είδες τι τραγούδι ανέβασε στο κανάλι του ο τάδε τραγουδιστή;)
3.          Αντιμετωπίζει κοινωνικά προβλήματα: εσείς του μιλάτε και αυτό είναι μπροστά από μια οθόνη, δεν σας απαντάει, είναι προσηλωμένο εκεί.
4.         Επιρροή σχέσεων γονέα- παιδιού: υπάρχουν συνέχεια τσακωμοί στο σπίτι λόγω της τεταμένης χρήσης των οθονών και αυτών που βλέπει στο διαδίκτυο.
5.          Αντιμετωπίζει προβλήματα στέρησης: υπάρχει έντονος εκνευρισμός/ θυμός και ξεσπάσματα όταν του απαγορεύετε να δει π.χ. τηλεόραση ή να παίξειPlayStation ή ακόμη και αν του δίνετε περιορισμένο χρόνο .
6.          Λέει ψέματα: σας κρύβει το τάμπλετ ή παίζει όταν λείπετε .
7.         Του λείπει η οθόνη: όταν είναι εκνευρισμένο ή θέλει να ξεκουραστεί θέλει να δει τηλεόραση για να χαλαρώσει.

   Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως λίγο πολύ όλα τα παιδάκια στις μέρες μας αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα, άλλα σε μεγάλο και άλλα σε μικρό βαθμό. Καλό θα ήταν να αποτελούμε και εμείς παράδειγμα για τα παιδιά μας και να αποκοπούμε από τέτοιου είδους εθισμούς, να θέτουμε όρια σε εμάς και τα παιδιά μας."

 Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα -Μαρία Εκπαιδευτικός

Πηγή:https://lalouspiridoula.blogspot.com/2019_04_07_archive.html 

   

Πώς να κάνετε ΔΙΑΛΟΓΟ και όχι μονόλογο με το παιδί σας; Άρθρο μου από το Childsafety.gr

      Οι περισσότεροι γονείς σχηματίζουν την λανθασμένη εντύπωση ότι κάνουν διάλογο με το παιδί τους, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις η πρόθεση αυτή καταλήγει σε ένα μακροσκελή μονόλογο-κήρυγμα, όπου το παιδί όχι μόνο δεν έχει δικαίωμα αντίρρησης αλλά πολλές φορές κατευθύνεται η γνώμη του και καταλήγει να συμφωνεί σε κάτι που μάλλον δεν κατανοεί ή δεν άκουσε.

    Υπάρχουν άραγε τρόποι να μιλάτε πιο αποτελεσματικά με το παιδί σας ανεξαρτήτως ηλικίας; Φυσικά και υπάρχουν! Προσαρμόζονται, βέβαια, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού αλλά οι τρόποι είναι ίδιοι σε κάθε ηλικία:

1. Περιγράψτε το πρόβλημα: η προσέγγιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στον σωστό διάλογο με το παιδί σας. Εάν ξεκινήσετε το κήρυγμα και την κριτική το παιδί σας θα σιωπάσει ή θα παραπονεθεί ακόμη πιο έντονα και θα καταλήξετε στον γνωστό μονόλογο. Εάν περιγράψετε το πρόβλημα όμως, χωρίς κριτική το παιδί θα είναι πιο ανοιχτό στο να σας ακούσει και να σας μιλήσει. Αντί να πείτε : «Γιατί βάζεις συνεχώς το άδειο μπουκάλι νερού στο ψυγείο; Ποιος θα τα καθαρίσει; Η δούλα σας φυσικά!», μπορείτε να πείτε: «Όταν το μπουκάλι αδειάζει να το πετάς ή να το ξαναγεμίζεις για να έχεις πάντα φρέσκο νερό». Αντί να πείτε «Μιλάς πολύ απότομα όταν σηκώνεις το τηλέφωνο!», μπορείτε να πείτε «Όταν σηκώνουμε το τηλέφωνο είναι ωραίο να ακουγόμαστε ήρεμοι και ευγενικοί».
2. Πείτε πως αισθάνεστε εσείς για το πρόβλημα: το συναίσθημά σας πρέπει να ακούγεται και να μην κουκουλώνεται. Το παιδί θέλει να έρχεται σε επαφή με την ευαλωτότητά σας και να κατανοεί πότε σας στενοχωρεί και πότε σας χαροποιεί. Όλοι νομίζουμε ότι επειδή είμαστε συνεχώς μαζί με τα παιδιά μας αυτά μας γνωρίζουν καλά, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
3. Δώστε λόγο στο παιδί σας: το παιδί σας είναι μέλος της οικογένειας ίσο με εσάς. Μην υποτιμάτε και μην φέρεστε στα παιδιά σας σαν να είναι κατώτεροι και με λιγότερα δικαιώματα μέσα στην οικογένεια. Πολλές φορές οι γονείς θεωρούν ότι είναι στον ρόλο του αρχηγού και το παιδί οφείλει να ακολουθήσει. Αυτή η προσέγγιση έχει εκλείψει καθώς δεν έφερνε κανένα θετικό αποτέλεσμα στο παιδί, μονάχα συσσωρευμένο θυμό και αντιδραστικό χαρακτήρα μπορεί να μας προσφέρει.

Ο διάλογος με το παιδί μας είναι απαραίτητος για την διάπλαση του χαρακτήρα του αλλά και για την μεταξύ σας σχέση. Η φροντίδα των πρακτικών καθημερινών του αναγκών δεν είναι σχέση. Μην το μπερδεύετε και μην επαναπαύεστε.

---

Χρύσα Παπακυργιάκη

Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr

Αναδημοσίευση άρθρου από τους νέους μου συνεργάτες στο https://momandme.gr/ : ΓΟΝΕΪΚO BURN OUT: Τί είναι;

Γονεϊκό burnout: η κρυφή μάστιγα..

28
Μαΐ

Όλοι ενδεχομένως έχετε ακούσει για το Σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης, το γνωστό εν συντομία Burn out. Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για χάρη του, ωστόσο μια σημαντική μορφή burnout ή όπως θα λέγαμε ελληνικά, συναισθηματικής εξάντλησης είναι αυτό, που βιώνει κάποιος, όταν είναι γονέας. Είναι κάτι, που μένει κρυφό και πολλές φορές καμουφλάρεται, αφού εμπεριέχει και μια έντονη ντροπή. Ποιός άλλωστε μπορεί να πει…. «Δεν μπορώ άλλο τα παιδιά μου!»;

Τί είναι το Γονεϊκό Burnout;

Το σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζεται από:

• έντονη εξάντληση
• μειωμένη αποτελεσματικότητα στην εκτέλεση των καθημερινών καθηκόντων
• συναισθηματική απόσυρση από τα παιδιά μας
• κάνουμε μόνο τα απαραίτητα και νιώθουμε ότι οι μπαταρίες μας είναι άδειες για το «παραπάνω»

Σε μια δημοσκόπηση, που έγινε σε πάνω από 2.000 Βέλγους γονείς, συγκεκριμένα, το 12,9% των μαμάδων και το 11,6% των μπαμπάδων ανέφεραν ότι παρουσιάζουν τα παραπάνω συμπτώματα τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στην επιθεώρηση Frontiers in Psychology.

Πέραν του ψυχολογικού φόρτου, που μπορεί να νιώθει μια μαμά ή ένας μπαμπάς που νιώθει έτσι, φανταστείτε και τις ενοχές ή την ντροπή που θα έχει για όλο αυτό. Ειδικά στη χώρα μας, που μετά την οικονομική κρίση οι ώρες εργασίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το να γυρίζεις σπίτι και να πρέπει να αφιερώσεις την ενέργειά σου σε κάτι ακόμη έγινε αρκετά δύσκολο.

Εάν, λοιπόν, είστε από τις μαμάδες, που αρκετά συχνά νιώθουν «ελευθερία», όταν βγαίνουν από το σπίτι, νιώθουν χαρά, όταν πηγαίνουν για δουλειά (για διαφορετικούς λόγους από την ίδια τη δουλειά), όταν κλείνονται στο μπάνιο, για να κλάψουν αρκετά συχνά μέσα στην εβδομάδα…. σκεφτείτε ότι ίσως υποφέρετε από το σύνδρομο γονεϊκής εξάντλησης και θα σας έκανε καλό να ενημερωθείτε λίγο γι’ αυτό, ίσως να επισκεφτείτε έναν ειδικό ψυχικής υγείας και να μιλήσετε μαζί του για ό,τι σας βαραίνει. Δείτε το άρθρο στο site: https://momandme.gr/

Παπακυργιάκη Χρύσα

Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός

Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr

ΔΥΟ ΑΠΛΑ ΤΡΙΚ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΕΤΕ ΤΙΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

  Το σημερινό άρθρο θα είναι αρκετά σύντομο, θα έλεγα ότι μοιάζει περισσότερο με μια μικρή συμβουλή και όχι με άρθρο που απαιτεί χρόνο. Επίσης θα σας συμβούλευα να πάρετε χαρτί και μολύβι και πρόχειρα να σημειώσετε αυτά τα δύο tips για την αντιμετώπιση του άγχους και της ανησυχίας που όλοι βιώνουμε καθημερινά:

#1. Αυτό το tip είναι δανεισμένο από την Γνωσιακή-Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία και είναι μονάχα 2 λέξεις αλλά είναι τόσο μαγικές που ίσως αλλάξουν τον τρόπο σκέψης σας για πάντα!Σε κάθε περιττή και "σκοτεινή" σκέψη που μας βασανίζει, μπορώ να θέσω το παρακάτω ερώτημα: ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ;

     Ας δούμε ένα παράδειγμα: καθόμαστε ήρεμοι στο σπίτι μας, μια χαλαρή στιγμή και απολαμβάνουμε την ησυχία του σπιτιού στον καναπέ...όταν ξαφνικά ΜΠΟΥΜ μια αρνητική σκέψη μας χτυπάει την πόρτα...όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να διώξεις αυτή τη σκέψη και να την εμποδίσεις να σε κατακλύσει με αρνητικά συναισθήματα. Ας πούμε για παράδειγμα ότι μας έρχεται η σκέψη "Είμαι τόσο μόνος" και οι συνοδές σκέψεις αυτής "Δεν έχω πολλούς φίλους", "Μήπως με ζηλεύουν ή μήπως κάνω εγώ κάτι λάθος", "Δεν είμαι ενδιαφέρον άνθρωπος για να μην έχω πολλές παρέες", "Ας θυμηθώ τί είχε γίνει τότε που ξέκοψα από την Χ φίλη ή φίλο" κ.ο.κ. και τελικά φτάνουμε σε ένα κατακλυσμό σκέψεων που είναι πολύ αρνητικές και αυξάνουν τα επίπεδα άγχους μας ή για κάποιους τα επίπεδα κατάθλιψης. Κάνοντας, ωστόσο, αυτή την ερώτηση: "ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ ΑΥΤΟ;" βάζοντας στο μικροσκόπειο τη χρησιμότητα αυτών των σκέψεων ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ της ζωής μου..σκεπτόμενος ΤΙ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΩΡΑ αυτές οι σκέψεις; παίρνω τον έλεγχο πίσω.
     Κάθομαι ξανά στη θέση του οδηγού και ανακατευθύνω το καράβι του μυαλού μου. Δείτε το έτσι: σαν ένα καράβι με καπετάνιο εσάς τον ίδιο. Οι σκέψεις είναι δικές σας και μπορείτε να τις σταματήσετε όποτε θέλετε. Απλά θέλει επιμονή και εξάσκηση.

#2. Δεύτερο tip για σήμερα είναι η αναπνοή μέσα σε ένα τρίγωνο. Ξέρω ότι ακούγεται απλοικό και ίσως αστείο αλλά πιστέψτε με, λειτουργεί! Από τότε που το ανακάλυψα έχει βελτιώσει τη ζωή μου και έχει μειώσει πολύ τα επίπεδα άγχους μου. Πώς γίνεται λοιπόν: Σκεπτόμενοι ένα τρίγωνο
θα παίρνετε βαθιά ΕΙΣΠΝΟΗ και θα φαντάζεστε τη μια πλευρά του τριγώνου...και μόλις φτάνετε στην κορυφή του, θα βγάζετε τον αέρα από το στόμα αργά και θα φαντάζεστε τις άλλες δύο πλευρές του τριγώνου. Θέλουμε δηλαδή η εκπνοή να έχει μεγαλύτερη διάρκεια από την εισπνοή γι αυτό και θα φαντάζεστε την μια πλευρά στην εισπνοή (από τη μύτη) και τις άλλες δύο στην εκπνοή (από το στόμα). Κάντε το όποτε νιώθετε άγχος και πίεση και θα δείτε τα εκπληκτικά αποτελέσματα αυτού του πολύ απλού tip.
Θα χαρώ να ακούσω τα σχόλια σας και εάν σας φάνηκε χρήσιμο το σημερινό άρθρο.

Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή και ερωτική ζωή...Δημοσιευμένο άρθρο από το Mothersblog.

Η Μαρία μετά από πολλά ραντεβού και αποτυχημένες σχέσεις, έχει βρει αυτόν που θεωρεί ότι είναι ο κατάλληλος για εκείνη τα τελευταία 2 χρόνια.

Ο Δημήτρης της πρότεινε να μείνουν μαζί και να επισημοποιήσουν τη σχέση τους και από εκείνη τη στιγμή η Μαρία κατακλύζεται από σκέψεις του τύπου «Είναι ο Ένας και Μοναδικός;», «Τον αγαπάω αρκετά;», «Είναι ο ένας και μοναδικός ή κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου;». Συνεχώς ελέγχει εάν τον σκέφτεται αρκετά μέσα στην ημέρα της, εάν κάνει αρνητικές σκέψεις για εκείνον, εάν μαζί του νιώθει χαλαρή. Τις φορές που είναι λυπημένη ή αγχωμένη, θεωρεί ότι ίσως φταίει η σχέση της.

Ο Γιάννης είναι 35 ετών, παντρεμένος με δύο παιδιά. Η γυναίκα του είναι μια πετυχημένη γυναίκα και πολύ καλή μητέρα. Την αγαπά πολύ και μαζί περνούν καλά. Ωστόσο, αρκετές φορές του έρχονται σκέψεις στο μυαλό ότι ίσως θα μπορούσε να βρει καλύτερη σύντροφο, κάποιες φορές την συγκρίνει με άλλες γυναίκες στο δρόμο και σκέφτεται ότι η γυναίκα του δεν θα ντυνόταν ποτέ τόσο ωραία ή ότι δεν θα μιλούσε ποτέ τόσο γλυκά. Στο facebook διαβάζει status άλλων γυναικών και σκέφτεται «Η γυναίκα μου δεν θα έγραφε ποτέ τόσο ενδιαφέροντα πράγματα». Αυτές οι σκέψεις, όπως λέει, είναι έντονες μέσα στην ημέρα του και τον εμποδίζουν να περάσει χαλαρές και όμορφες στιγμές με τη γυναίκα και τα παιδιά του.

Η Μαρία και ο Γιάννης παρουσιάζουν συμπτώματα αυτού που λέμε «Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή» με έμφαση στην ερωτική σχέση. Η έρευνα έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια, κι έτσι δεν έχουμε μεγάλη βιβλιογραφία στα ελληνικά. Ο επίσημος όρος είναι Relational Obsessive Compulsive Disorder (ROCD). Όπως φαίνεται από τα παραδείγματα, η ΙΔΨ διαταραχή στις σχέσεις μπορεί να προκαλέσει μεγάλη δυσφορία στο άτομο και να επηρεάσει την δουλειά και την καθημερινότητά του.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό για όλους μας να έχουμε κάποιες αμφιβολίες ή δεύτερες σκέψεις για τον σύντροφό μας σε περίοδο που περνάμε κρίση ή μετά από έναν έντονο τσακωμό. Αυτό διαφέρει πολύ από το να έχουμε μια εμμονική ενασχόληση με το εάν διαλέξαμε τον σωστό σύντροφο, εάν μας κάνει ευτυχισμένη, εάν υπάρχει κάποιος καλύτερος για εμάς εκεί έξω. Υπάρχουν 2 τύποι ΙΔΨ διαταραχής στο κομμάτι των σχέσεων: η ΙΔΨ με έμφαση στη σχέση και η ΙΔΨ με έμφαση στον σύντροφο. Η Μαρία στο παράδειγμά μας έχει τον πρώτο τύπο, ενώ ο Γιάννης τον δεύτερο. Τα άτομα με τον πρώτο τύπο κατακλύζονται από σκέψεις και αμφιβολίες που έχουν να κάνουν με τα αισθήματά τους προς τον σύντροφο και με τα αισθήματα του συντρόφου προς αυτούς. Ζητούν συνεχώς επιβεβαίωση και ελέγχουν συνεχώς εάν νιώθουν καλά μ              μέσα στη σχέση. Τα άτομα με τον δεύτερο τύπο, όπως ο Γιάννης, κατακλύζονται από               αμφιβολίες για τον σύντροφο τους και έχουν συνεχώς σκέψεις για κάποια αρνητικά στοιχεία του. Για παράδειγμα μπορεί να σκέφτονται συνεχώς «Έχει μεγάλη μύτη», «Δεν είναι αρκετά κοινωνικός-η», «Δεν είναι τόσο πετυχημένος στη δουλειά του» κτλ. Οι σκέψεις αυτές επηρεάζουν το άτομο καθώς θεωρεί ότι ένα αρνητικό στοιχείο του συντρόφου του επηρεάζει τη δική του εικόνα στον περίγυρο.

Τα άτομα αυτά συνεχώς ρωτάνε φίλους και συγγενείς για να πάρουν επιβεβαίωση για την καταλληλότητα και τα θετικά στοιχεία του συντρόφου τους και έχουν κάποιες «λανθασμένες» απόψεις για την αγάπη που εντείνουν την εμμονή τους. Για παράδειγμα πιστεύουν ότι «Εάν δεν σκέφτεσαι όλη μέρα τον σύντροφό σου, δεν τον αγαπάς αληθινά», «Εάν η σχέση σου δεν είναι τέλεια, τότε δεν είναι η αγάπη της ζωής σου», «Εάν έχεις αμφιβολίες για τον σύντροφό σου, τότε σημαίνει ότι δεν είναι ο Ένας και μοναδικός». Αυτές οι σκέψεις όσο ακραίες κι αν φαίνονται είναι 100% αληθινές για το άτομο που τις βιώνει και εμποδίζουν την ευτυχία του. Τα άτομα με τέτοιες σκέψεις νιώθουν συχνά άγχος και κατάθλιψη, δεν μπορούν να χαρούν τη σχέση τους και τη ζωή γενικότερα.

Ο σωστός δρόμος προς τη θεραπεία είναι η συμβουλή από έναν ειδικό ψυχικής υγείας. Υπάρχει μεγάλη αποτελεσματικότητα με τη χρήση κατάλληλων θεραπευτικών τεχνικών. Το άτομο σιγά σιγά μαθαίνει να «δέχεται» αυτές τις σκέψεις και να μην προσπαθεί να τις καταπιέσει καθώς αυτό φέρνει μόνο το αντίθετο αποτέλεσμα. Στη θεραπεία το άτομο θα μάθει τεχνικές χαλάρωσης και πολλά άλλα που θα τον βοηθήσουν να χαρεί τη σχέση του και την ερωτική του ζωή ξανά.

Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr

Μεγαλώνοντας από έναν Ναρκισσιστή Γονέα: 6 αποτελέσματα στη προσωπικότητα του παιδιού.

     Η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας είναι μια διαταραχή κατά την οποία το άτομο ασχολείται συνεχώς με τον εαυτό του, νιώθει ότι είναι ιδιαίτερος και πρέπει να χρήζει ιδιαίτερης μεταχείρισης ακόμη και από αγνώστους και δυσκολεύεται να δώσει στοργή και συναισθηματική κάλυψη στα κοντινά του πρόσωπα. Θέλει να παίρνει στοργή και αγάπη και να νιώθει το κέντρο της προσοχής μέσα στην οικογένεια.

 Τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή όταν ο ναρκισσιστής αποφασίζει ή απλά γίνεται γονέας. Πώς αναπτύσσεται η προσωπικότητα ενός παιδιού που ζει στη σκιά του ναρκισσιστή γονιού; Ας δούμε, λοιπόν, 6 χαρακτηριστικά που ενδέχεται να υιοθετήσει το παιδί καθώς μεγαλώνει:

1. Χρόνια αυτομομφή: ο ναρκισσιστής γονιός μπορεί να μην είναι εμφανώς κακοποιητικός με τα παιδιά του αλλά συναισθηματικά είναι κωφός και ρηχός προς αυτά (και γενικά) καθώς είναι πολύ απασχολημένος με την ικανοποίηση των δικών του αναγκών. Το παιδί όμως δεν μπορεί να ανοίξει απλά την πόρτα και να βρεί άλλη οικογένεια. Έτσι μεγαλώνει έχοντας πάντα την ελπίδα ότι θα κερδίσει την στοργή και το ενδιαφέρον του γονέα. Εάν δεν το έχει καταφέρει μέχρι τώρα είναι γιατί ίσως κάτι κάνει λάθος: "Πρέπει να φταίω εγώ", "Εάν ήμουν πιο ήσυχος, πιο ήρεμος, πιο κοινωνικός, πιο ομιλητικός...η μητέρα μου θα μου έδινε περισσότερη σημασία". Έτσι, αναπτύσσεται πολύ χαμηλή αυτο-εκτίμηση που ακολουθεί το παιδί και στην ενήλικη ζωή του.

2. Ηχώ-ισμός: από τη Νύμφη Ηχώ, που ερωτεύτηκε τον Νάρκισσο στη μυθολογία και ήταν καταδικασμένη να επαναλαμβάνει τις τελευταίες λέξεις που ακούει έτσι και το παιδί που μεγαλώνει από ένα ναρκισσιστή έχει μάθει να αφουγκράζεται τις ανάγκες του γονιού του και να "πιάνει" όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο. Όταν ο ναρκισσιστής γονέας αναγκάζει το παιδί του να μην εκφράζει τις ανάγκες του με το να καταρρέει απροειδοποίητα ή να ξεσπά σε κλάμματα κάθε φορά που το παιδί εκφράζει ένα παράπονο ή μια ανάγκη, το παιδί μαθαίνει να γίνεται η ηχώ του γονιού του και τίποτε άλλο και φυσικά έλκεται από ναρκισσιστές συντρόφους.

3. Ανασφάλεια στις σχέσεις: Η ασφάλεια στη σχέση είναι η σιγουρά να είσαι κοντά σε κάποιον και να στηρίζεσαι/εξαρτάσαι από αυτόν σε υγιή πλάισια. Ωστόσο, η παραμέληση, η κακοποίηση και η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ απουσία του ναρκισσιστή γονέα μας κάνει να αναρωτιόμαστε πόσο ασφαλείς μπορεί να είμαστε στα χέρια των άλλων; Η ανασφάλεια στις σχέσεις μπορεί να πάρει 2 μορφές: είτε αποφευκτική μορφή, όπου κάθε πρόβλημα μας μας κάνει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να αποφεύγουμε το δέσιμο, είτε αγχωτική μορφή όπου κυνηγάμε αυτό που τόσο καιρό αποζητούσαμε από τους γονείς μας και το απαιτούμε ουσιαστικά από τον σύντροφο (Δώσε μου την προσοχή που μου αξίζει!).

4. Φόβος για τις ανάγκες τους: τα παιδιά των ναρκισσιστών γονέων έχουν μάθει να μην εκφράζουν τις ανάγκες τους και να είναι φροντιστές των άλλων και σιωπηλά να επιθυμούν κάτι νιώθοντας ενοχές γι αυτό. Όταν ξαφνικά χτυπάει η "κρίση" και κάποια έντονη ανάγκη τους χτυπήσει την πόρτα, πανικοβάλλονται και βιώνουν έντονο άγχος αλλά και ενοχές. Νιώθουν εγωιστές και προσπαθούν να υποτιμήσουν αυτή την ανάγκη και ας είναι κάτι το αυτονόητο.

5. Φροντιστές: τα παιδιά των γονέων αυτών έχουν γαλουχηθεί με το μήνυμα ότι οι ανάγκες του δεν έχουν σημασία τόσο όσο οι ανάγκες των γονέων τους. Έτσι μεγαλώνοντας μπορεί να εξελιχθούν σε αλτρουιστές φροντιστές σε τόσο έντονο βαθμό που μοιάζει η ζωή τους έτσι μόνο να έχει νόημα. Δίνουν την φροντίδα και την στοργή που δεν πήραν.

6. Το γονεικό παιδί: το παιδί του ναρκισσιστή συνήθως είναι προικισμένο με την ικανότητα να συναισθάνεται τους άλλους, να μπαίνει στη θέση τους και να κατανοεί το πώς νιώθουν. Αυτά τα παιδιά έμαθαν να στηρίζουν την "ευτυχία" των γονιών τους και να αποτελούν μια αστείρευτη πηγή αυτοπεποίθησης και φροντίδας: "Φυσικά και είσαι όμορφη", "Θα σου φτιάξω ένα τσάι, φαίνεται αγχωμένη". Τα παιδιά αυτά μπορεί να μισούν τις επιθυμίες τους γιατί θεωρούν ότι είναι εμπόδιο στις σχέσεις τους..

Σε πολλές περιπτώσεις, αν όχι στις περισσότερες, ο ενήλικας που θα αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται- γιατί ο ναρκισσιστής γονέας δεν αφήνει εύκολα τα παιδιά του να ανεξαρτητοποιηθούν και να χάσει τους οπαδούς του- δυστυχώς δεν έχει άλλη λύση από το να απομακρυνθεί από τον ναρκισσιστή γονιό. Το άτομο αυτό μπορεί να επεξεργαστεί και να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση με τη βοήθεια ειδικού και φυσικά με το να αποκοπεί από αυτό το τοξικό περιβάλλον. Στην Αμερική υπάρχουν ομάδες στήριξης παιδιών με ναρκισσιστές γονείς και forums που το άτομο μπορεί να στραφεί και να πάρει δύναμη γι αυτό το δύσκολο ταξίδι προς την απελευθέρωση. Ακούγεται μελοδραματικό αλλά μιλώντας με τέτοιους ενήλικες κατάλαβα ότι πράγματι έτσι είναι..απελευθέρωση και αποκάλυψη της αλήθειας!Αυτά τα παιδιά έβαλαν τα γυαλιά του ναρκισσιστή για να ικανοποιήσουν τις ανασφάλειες και τις ανάγκες του και τώρα, ενήλικες πιά, βρίσκονται χωρίς γυαλιά και πρέπει να ανακαλύψουν πτυχές του εαυτού τους που είχαν θάψει...Δεν το λες και λίγο..

Σημείωση: το σημερινό άρθρο βασίστηκε στις απόψεις του Dr. Craig Malkin, κλινικού ψυχολόγου και λέκτορα της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου του Harvard. 

Πώς να διδάξουμε στα παιδιά μας υγιή όρια;

 Καθώς περνούν τα χρόνια και οι καιροί αλλάζουν, αλλάζει και ο τρόπος που οι άνθρωποι σχετίζονται και αλληλεπιδρούν. Ειδικά οι νέοι έχει παρατηρηθεί ότι σχετίζονται με πολύ διαφορετικό τρόπο πλέον από ότι στο παρελθόν. Επειδή διανύουμε, λοιπόν, μια περίοδο «χαλαρών» δεσμών και αρκετά εφήμερων σχέσεων είναι πολύ σημαντικό και χρήσιμο να μάθουμε πώς να έχουμε υγιή όρια με τους γύρω μας και να το διδάξουμε στα παιδιά μας.

    Γιατί χρειαζόμαστε όρια στις σχέσεις μας; Τα όρια στις σχέσεις μας είναι σημαντικό να υπάρχουν για να μας προστατεύουν από συμπεριφορές που δεν θέλουμε, αλλά να προστατεύουν και τους άλλους από δικές μας ανάρμοστες, ίσως συμπεριφορές. Μη υγιές όριο για παράδειγμα είναι να λέμε την κάθε μας σκέψη, να «δενόμαστε» από την πρώτη γνωριμία, να θυσιάζουμε τις αξίες και τα ιδανικά μας για να γίνουμε αρεστοί σε κάποιον. Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που μας μιλούν άσχημα, μας υποβιβάζουν και είναι αγενείς…πολλοί έχουμε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους και θα ήταν ψέμα εάν έλεγα ότι ξέρουμε πώς να τους χειριστούμε. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μη υγιή όρια και σήμερα θα δούμε 5 τρόπους για να διδάξουμε στους γύρω μας να μας συμπεριφέρονται πιο σωστά, πιο λειτουργικά για την μεταξύ μας επικοινωνία θα έλεγα εγώ. Ειδικά, όταν βρισκόμαστε σε νεαρή ηλικία είναι εύκολο να επιτρέπουμε στους άλλους να μας συμπεριφέρονται με τρόπο ανάρμοστο επειδή δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε και δεν έχουμε τον έλεγχο της κατάστασης. Αλλά ακόμη και στην εφηβεία το παιδί είναι ικανότατο να διδάξει στους άλλους πως θέλει να του συμπεριφέρονται.

   
    Κάτι που πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι πολλές φορές ενισχύουμε την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Όπως λέμε πάντα, σε μια σχέση υπάρχουν δύο άνθρωποι και είναι πάντα υπεύθυνοι και οι δύο για την σχέση αυτή. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι έχουμε κάποιον στη ζωή μας που είναι πολύ πιεστικός, πολύ φορτικός, συνεχώς θέλει να μας ελέγχει, να ζητάει πράγματα από εμάς και κάποια στιγμή κουραζόμαστε και υποχωρούμε οπότε το άλλο άτομο «νικάει» και γίνεται το δικό του. Αυτή μας η υποχώρηση επειδή δεν θέλουμε να τσακωθούμε, πραγματικά ενισχύει τη στάση τους γιατί τελικά παίρνουν αυτό που θέλουν.

#1. Το πρώτο βήμα λοιπόν για να μάθουμε στους γύρω μας πώς να μας φέρονται είναι να παρατηρούμε πότε ενισχύουμε εμείς αυτή την άσχημη συμπεριφορά, γιατί είναι αρκετές οι φορές που δεν το παρατηρούμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Ξεκινήστε, λοιπόν, να παρατηρείτε πότε συμβαίνει αυτό γιατί από ‘κει μπορείτε να ξεκινήσετε.

#2. Να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ σας να φεύγετε όταν κάποιος σας μιλάει άσχημα και σας υποβιβάζει. Πολλές φορές νιώθουμε ότι «πρέπει» να κάνουμε κάποιες συζητήσεις ή ότι είμαστε αναγκασμένοι να ακούσουμε το «κήρυγμα» κάποιου, ή να υπομείνουμε ένα τηλεφώνημα όπου ο άλλος μας κάνει να νιώθουμε άσχημα με τον εαυτό μας. Όχι! Είναι δικαίωμα όλων να φεύγουν από μια κατάσταση που τους κάνει να νιώθουν άσχημα και υποτιμητικά. Αυτή η δύναμη μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον αυτοσεβασμό που είναι πραγματικά το κλειδί για μια καλύτερη ζωή…

#3. Το τρίτο βήμα είναι να ξέρουμε ότι έχουμε το δικαίωμα ΠΑΝΤΑ να λέμε ΟΧΙ εάν μια κατάσταση δεν μας ωφελεί. Βέβαια, δεν μιλάμε για συμφέρον, όταν λέμε ωφελεί απλά εννοούμε για την «ευζωία» μας, κατά κάποιο τρόπο. Δηλαδή είναι χρήσιμο να μάθουμε να λέμε ΟΧΙ εάν μας προσφέρουν φαγητό, ποτό, αγγίγματα ενώ εμείς δεν θέλουμε. Αυτό είναι βασικό να το διδάξουμε και στα παιδιά μας, ειδικά στην εφηβεία. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι δικαίωμά μας και δεν μας κάνει εγωιστές, απαίσιους, κόπανους και ότι άλλο μπορεί να μας προσάψει ο άλλος για να μας πείσει…

#4. Το τέταρτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε τις δυσλειτουργικές σχέσεις στη ζωή μας και να απομακρυνθούμε από αυτές. Αναγνωρίζω ότι μια σχέση δεν μου προσφέρει κάτι πλέον, με φθείρει, με πονά και μαθαίνω να απομακρύνομαι από την τοξικότητα αυτή. Εάν δεν μπορούμε σωματικά να απομακρυνθούμε (στην περίπτωση που το άτομο είναι μέλος της οικογένειάς μας) μπορούμε να απομακρυνθούμε συναισθηματικά, να μην συμμετέχουμε σε συζητήσεις, να μην είμαστε πάντα διαθέσιμοι όταν το θέλει, να είμαστε μη διαθέσιμοι συναισθηματικά. Για παράδειγμα, εάν ο έφηβος μας ενοχλείται από έναν ξάδερφο που τον πειράζει και τον πληγώνει αλλά σε οικογενειακές συγκεντρώσεις δεν μπορεί να τον αποφύγει, αντί να τον συμβουλέψουμε να κάνει υπομονή και να του δίνει δεύτερες ευκαιρίες από ενοχές μήπως τον βλέπει εκείνος «στραβά», αντί, με λίγα λόγια να αμφισβητούμε και να υποτιμούμε το συναίσθημα του παιδιού μας, μπορούμε να τον διδάξουμε το βήμα αυτό.

#5. Το πέμπτο βήμα είναι να είμαστε σταθεροί στις αποφάσεις μας. Εάν κάποια στιγμή μας πιάσει πανικός ότι νιώθουμε πολύ άσχημα, θα με μισήσουν, φέρομαι σαν κακομαθημένος κτλ. Πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΣΤΑΜΑΤΑ στον εαυτό μας, να πάρουμε δύο ανάσες και να σκεφτούμε : «Είναι πιο σημαντικό να με συμπαθούν οι άλλοι άνθρωποι ή ΕΓΏ τον εαυτό μου;». 

Πολλές φορές είμαστε στραμμένοι προς τα «έξω» ψάχνοντας ασταμάτητα για επιβεβαίωση και αποδοχή και ξεχνάμε τον αυτοσεβασμό μας. Έχοντας αυτοσεβασμό μπορώ να αγαπηθώ αληθινά και να με αποδεχτούν οι άλλοι γι’ αυτό που πραγματικά είμαι…Μην το ξεχνάμε αυτό! Διδάξτε το στα παιδιά σας και εφαρμόστε το στη ζωή σας!

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας με αγάπη

Οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο...

Ωστόσο πολλοί θεωρούν ότι το παιδί θα καταλάβει από τις πράξεις του γονέα την αγάπη αυτή και θα νιώσει αγαπητό και ασφαλές.

Αυτό είναι αρκετά εσφαλμένο συμπέρασμα καθώς το παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει ότι πίσω από τα παιχνίδια, τα χατίρια και τα πλυμένα ρούχα κρύβεται η αγάπη.

Η σχέση αυτή δεν είναι και απόλυτη αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.

Τα παιδιά μας είναι απόλυτα συναισθηματικά όντα και αναπτύσσονται συναισθηματικά και διανοητικά σε ένα ασφαλές και αγαπο-κεντρικό περιβάλλον! Είναι σημαντικό να μιλάμε με απαλή φωνή, με γλύκα και με λόγια αγάπης.

Το βλέμμα μας είναι καλό να έχει τρυφερότητα μέσα του και η φωνή μας να μην είναι ψυχρή ως προς τον τόνο της. Μπορούμε να πούμε τα πάντα με όμορφο τρόπο και το παιδί να συνεργαστεί εφόσον καταλάβει ότι πίσω από τα λόγια μας υπάρχει αγάπη και νοιάξιμο και όχι κάποιο παιχνίδι εξουσίας..

Τι μπορούμε να κάνουμε

• Απαλή φωνή και τόνος.
• Χρησιμοποιήστε υποκοριστικά που δείχνουν τρυφερότητα, για παράδειγμα "αγάπη μου χαμήλωσέ το.." αντί να πείτε "Μαρία χαμήλωσέ το τώρα."
• Μιλήστε όμορφα στους γύρω σας για να έχει το παιδί σας καλό πρότυπο προς μίμηση.
• Μην χρησιμοποιείτε χαρακτηρισμούς και μην είστε "κακοί" με το παιδί σας. Αποφύγετε να λέτε για παράδειγμα "Τεμπέλης είσαι;" ή "Συνεχώς κάνεις ζημιές".
• Να λέτε συχνά "σ' αγαπώ" στο παιδί σας.

Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr  

Πώς να μεγαλώσετε ήρεμα παιδιά

Τρόποι για να μεγαλώσετε ήρεμα παιδιά

Η ηρεμία και η καλή διάθεση είναι πολύ σημαντικά για την θετική ψυχολογία και την ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού μας.

Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να παρέχουμε μια όμορφη λοιπόν και θετική ατμόσφαιρα στο σπίτι μας.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε αρμονικές οικογενειακές σχέσεις. Είτε είμαστε με τον σύζυγό μας μονάχα είτε είμαστε με την ευρύτερη οικογένειά μας είναι σημαντικό να υπάρχει ηρεμία και γαλήνη μέσα στο χώρο μας.

Δεν χρειάζεται να φωνάζουμε και να είμαστε επιθετικοί ή ειρωνικοί μπροστά στο παιδί. Καλό είναι να φιλτράρουμε τα λόγια μας και να είμαστε συγκρατημένοι μιας και τα παιδιά μας κατανοούν απόλυτα τη συναισθηματική "ατμόσφαιρα" του σπιτιού.

Ακόμη, είναι καλό να έχουμε καλή διάθεση, όσο περισσότερο μπορούμε μέσα στη καθημερινότητά μας. Βάλτε χαλαρή μουσική, παίξτε ένα παιχνίδι ή τραγουδήστε και κάντε τρέλες με τους δικούς σας.

Δεν χρειάζεται να είστε "σφιγμένοι" και σοβαροφανείς. Χαρείτε που είστε καλά με το παιδί σας!

Τέλος, φτιάξτε μια όμορφη ατμόσφαιρα στο σπίτι σας. Κεριά, αληθινά λουλούδια, άμορφες εικόνες και καθαροί χώροι βοηθούν στη μείωση του στρες και στη χαλάρωση μετά από μια κουραστική μέρα.

Εάν θέλετε μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά με το "χουγκα" μια σκανδιναβική συνήθεια που δένει τα μέλη της οικογένειας με τον πιο απλό τρόπο, αυτό του να "κάθονται μαζί". Απλό και άμορφο.

Ενισχύστε την αυτοπεποίθηση του παιδιού σας καθημερινά - Το έχει ανάγκη

Η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση του παιδιού μας είναι ευθύνη των γονέων και φυσικά χτίζεται λιθαράκι λιθαράκι κατά τη διάρκεια της ζωής του. 

Το παιδί μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του μέσα από τα δικά μας μάτια και χτίζει την εικόνα του στο μυαλό του μέσα απο σχόλια, παρατηρήσεις και λόγια δικά μας και των Σημαντικών Άλλων.

Είναι πολύ σημαντικό επομένως να ενισχύουμε τα παιδιά μας καθημερνά ακόμη και για πράγματα που θεωρούμε ασήμαντα και δεδομένα. Εάν βάλουν το ποτήρι στο νεροχύτη ή τη λερωμένη μπλούζα στον κάδο με τα άπλυτα είναι σημαντικό να πούμε στο παιδί μας ότι αυτό που έκαναν ήταν πολύ χρήσιμο και μπράβο τους. Είναι σημαντικό επίσης να κάνουμε συγκεκριμένα θετικά σχόλια.

Ας αποφύγουμε όμως ένα γενικό και αόριστο μπράβοχωρίς κανένα χρώμα στη φωνή μας. Μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να καταλάβει που είναι καλός και που όχι με το να είμαστε συγκεκριμένοι στα σχόλια μας.

Εάν για παράδειγμα μας δείχνει μια ζωγραφιά ωραίο θα ήταν να πούμε "μου αρέσουν τα χρώματα που χρησιμοποίησες", "πολύ ωραία σχήματα", "μου αρέσει που χρησιμοποίησες τα αγαπημένα σου μολύβια".

Φανταστείτε τη διαφορά στην ψυχολογία του συγκριτικά με ένα παιδί που η μαμά απλά θα πει "μπράβο". Το "καθρέφτισμα" στην πρώτη περίπτωση είναι που κάνει τη διαφορά και βοηθά πολύ το παιδί να κατανοήσει τα θετικά του στοιχεία.

Επίσης, πολύ σημαντικό στοιχείο είναι να έχουμε πάντα βλεμματική επαφή με το παιδί μας την ώρα που το ενισχύουμε και να μην υποδεικνύουμε και τα αρνητικά του στοιχεία παραλλήλως. Αυτά χωρούν σε άλλες συζητήσεις.

Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr  

Μπορούμε να διαπαιδαγωγούμε το παιδί μας χωρίς την αυστηρότητα του παρελθόντος;

Στη σημερνή εποχή η παιδαγωγική έχει αλλάξει κατεύθυνση και θέτει όλο και περισσότερες βάσεις γύρω από τον σεβασμό και την ατομικότητα του παιδιού.

Πόση διαφορά έχει η παιδαγωγική πλέον χωρίς τον χάρακα, την τιμωρία, στη γωνία, τις φωνές και τις προσβολές από δασκάλους και γονείς!

Σίγουρα μιλάμε για αξιόλογη πρόοδο.

Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά στοιχεία που καταδεικνύουν πολλά προβλήματα και λάθη των γονέων και των δασκάλων στις πρακτικές τους με αποτέλεσμα ένα παιδί φοβισμένο, εξαρτημένο και....θυμωμένο!

Τι γίνεται; Πολλές φορές ίσως πρέπει να γυρίζουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν με νέα όμως οπτική και κριτική σκέψη…

Ίσως μεταβήκαμε από το ένα άκρο στο άλλο όσον αφορά την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Ίσως η υπερβολική αυστηρότητα έδωσε τη θέση της στην υπερβολική ελευθερία, μια ελευθερία χωρίς όρια και χωρίς γνώση είναι μια ελευθερία κενή και χαοτική.

Τι να κάνει το μικρό παιδάκι με τόσες επιλογές χωρίς οδηγό και στήριξη; Προς τα που να κατευθυνθεί;

Είναι επομένως πολύ πιο λειτουργικό να μην απορρίπτουμε τις αξίες που με "λάθος" τεχνικές προσπαθούσαν να διδάξουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, αλλά να τις προάγουμε με πιο σωστό τρόπο.

Το βασικό όπλο στα χέρια όλων είναι η ενημέρωση. Ενημέρωση με βιβλία και σεμινάρια, όχι με αμφίβολης ποιότητας βέβαια πηγές πληροφόρησης. Ας μάθουμε να βάζουμε όρια υγιή και σαφή στα παιδιά μας και με διάλογο και ηρεμία ας τα πλησιάσουμε ξανά από την αρχή.

Είστε οδηγοί, όχι αρχηγοί.

Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr