Διαδικτυακή Σχολή γονέων Ξανά εδώ!!

Διαδικτυακή Σχολή Γονέων Ξανά στο Ψυχής Λόγος!!!

Η διαδικτυακή μας σχολή ξεκινά στις 5.08.2020 και σας περιμένω!

Ο δεύτερος γύρος ξεκινά με άρθρα, σημειώσεις, βιβλιοπροτάσεις 1 φορά την εβδομάδα αναφορικά με πολλά θέματα γονέων και διαπαιδαγώγησης και 2 συναντήσεις skype για να γνωριστούμε και να μιλήσουμε κατ᾽ ιδίαν. 

Κόστος συμμετοχής 60 ευρώ. 

Για περισσότερες πληροφορίες στείλτε μήνυμα στο chrysapapakirgiaki@yahoo.gr. 

Σας περιμένω!

Παπακυργιάκη Χρύσα 

Το παιδικό τραύμα..το Teacher's blog μας επισκέφτηκε!

     Σύμφωνα με τους ειδικούς ψυχικής υγείας κάποιες ενέργειες μας μπορούν να βλάψουν το σώμα αλλά και την ψυχή ενός βρέφους. Το ψυχικό τραύμα μπορεί να δημιουργηθεί είτε από ένα μεμονωμένο γεγονός (π.χ. θάνατος, διαζύγιο), είτε από μια σειρά γεγονότων ή ακόμη και από χρόνιες καταστάσεις (π.χ. χρόνια σεξουαλική κακοποίηση) που βιώνονται από μέρους του παιδιού. Το παιδί αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το γεγονός και καταβάλλεται από μία αίσθηση έλλειψης ελέγχουν η οποία σωματοποιείται.

   Τα παιδιά που βιώνουν μία τραυματική εμπειρία σε βρεφική ηλικία, είναι δύσκολο να την εκφράσουν καθώς δεν έχουν αναπτύξει τον προφορικό λόγο. Έτσι το τραύμα περνάει στο ασυνείδητο. Αποθηκεύεται στη μνήμη, στην αμυγδαλή του εγκεφάλου, και μπορεί να επανέλθει στο συνειδητό ως ανάμνηση όταν το παιδί έρθει σε επαφή με κάποιο σχετικό με το τραύμα ερέθισμα (π.χ. ένας ήχος). 

   Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στους δύο τύπους τραυμάτων. Το μεμονωμένο τραύμα, όπου αφορά ένα γεγονός όπως μία επίθεση, μια σεξουαλική ή σωματική κακοποίηση, ένα ατύχημα, μία φυσική καταστροφή, έναν θάνατο κ.α. και το επαναλαμβανόμενο τραύμα, όπου μπορεί να είναι μια χρόνια κακοποίηση ή μια κατάσταση που έχει μεγάλη χρονική διάρκεια. 

   Η αντίδραση σε τέτοιες καταστάσεις ποικίλει ανάλογα με το παιδί. Έτσι μία αντίδραση είναι η αποσύνδεση ή η άρνηση του τραυματικού γεγονότος, το παιδί προσπαθεί να αποφύγει το γεγονός, προσπαθεί να μην το σκέφτεται, κλείνεται στον εαυτό του και αποφεύγει τα συναισθήματά του. Ή το μετατραυματικό στρες. Τα παιδιά που βιώνουν έντονο στρες κατά τη διάρκεια ενός αρνητικού γεγονότος μπορεί να εμφανίσουν αργότερα συμπτώματα μετατραυματικού στρες. Αυτό το στρες εμφανίζεται ξανά και ξανά είτε με τη μορφή αναμνήσεων είτε με την μορφή εφιάλτη που κάνει το παιδί να βιώνει ξανά το τραυματικό γεγονός. 

   Σημάδια μετατραυματικού στρες στα παιδιά:

1. ·         Δυσκολίες στον ύπνο για αρκετές ημέρες.
2. ·         Εφιάλτες που σχετίζονται με το τραύμα.
3. ·      Άγχος αποχωρισμού, απροθυμία επιστροφής στο σχολείο και μαθησιακές δυσκολίες.
4. ·        Φοβίες για διάφορα θέματα (π.χ. στο σχολείο, σε κάποιο ογκώδη άνθρωπο, σκηνές από την τηλεόραση, χρώματα).
5. ·         Αμφιβολίες για τον εαυτό του, χαμηλή αυτοεκτίμηση, επιθυμία απόσυρσης.

   Η δική μας πρόταση για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης είναι το παιχνίδι. Το παιχνίδι είναι η φύση του παιδιού (και του ανθρώπου γενικότερα), το βοηθάει να εκφραστεί ελεύθερα, χωρίς τύψεις, ενοχές και αμφιβολίες. Η Παιγνιοθεραπεία λοιπόν ενδείκνυται και στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Το παιχνίδι είναι μία ασυνείδητη προσπάθεια να επεξεργαστούν, να ξεπεράσουν και να αναπτύξουν μια αίσθηση ελέγχου στη ζωή τους. Ασυνείδητα προσπαθεί μέσω της θεραπείας να ξεπεράσει το τραύμα του.

   Στόχος της Παιγνιοθεραπείας σχετικά με το τραύμα είναι να βοηθήσει το παιδί να δουλέψει το τραύμα του, για να αισθανθεί ότι και πάλι ορίζει τη ζωή του και έχει έλεγχο του εαυτού και των συναισθημάτων του. Μέσω της ασφάλειας που παρέχει ο θεραπευτής στο παιδί σταδιακά επανέρχεται ο έλεγχος και το παιδί ξαναβρίσκει τη δύναμη και τη χαρά του.

Επιμέλεια:

Λάλου Σπυριδούλα Μαρία,

Εκπαιδευτικός

Follow & Like:Teacher's Blog

Πηγή: 

«Παιγνιοθεραπεία, Ψυχοθεραπευτική παρέμβαση για παιδιά και εφήβους», Τατιάνα Ρομπερτσον, Β’ έκδοση, Το «Έρμα».

Η αυτοσυμπόνια βασική για μια καλύτερη ψυχική υγεία

          

     Η αυτοσυμπόνια είναι μια έννοια που αναπτύχθηκε τα τελευταία 

χρόνια κυρίως βασισμένη στην φιλοσοφία της ανατολής. Ο Βουδισμός για παράδειγμα εισάγει αυτή την έννοια στους πιστούς του, θεωρώντας ότι 

τα λάθη είναι κάτι παναθρώπινο και μπορεί να αποτελέσει ένα μάθημα. Η κύρια ερευνήτρια της Αυτοσυμπόνιας η Neff υποστηρίζει πως η αυτο-συμπόνια συνεπάγεται να βλέπει κανείς 

την εμπειρία του ατόμου υπό το φως της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας, αναγνωρίζοντας ότι ο πόνος, τα ελαττώματα και οι ανεπάρκειες από

τελούν μέρος της ανθρώπινης φύσης και ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν 

συμπόνια. 

     Η λιγότερη κριτική προς τον εαυτό επιτρέπει επίσης λιγότερη κριτική προς τους άλλους, καθώς δεν απαιτούνται συγκρίσεις μεταξύ του 

εαυτού και άλλων για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης (Neff, 2003). Η συμπόνια δεν επεκτείνεται στον εαυτό επειδή κάποιος είναι ανώτερος ή περισσότερο άξιος από τους άλλους αλλά γίνεται ακριβώς επειδή το άτομο

 αναγνωρίζει τη σύνδεσή του και την ισότητά του με τους άλλους (Brown, 1999).

 Έτσι η συμπόνοια προς τον εαυτό είναι παρόμοια με την συγχώρεση προς τον εαυτό. 

Ο Enright αναφέρει εύστοχα ότι «…όταν συγχωρούμε, καλοσορίζουμε τον 

Άλλο στην ανθρώπινη κοινότητα, βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως ίσους και άξιους σεβασμού» (Enright, Freedman & Rique, 1998,  σ. 49). Ομοίως, το να έχεις αυτο-συμπόνια συνεπάγεται να συγχωρείς τις αδυναμίες κάποιου 

και να τον σέβεσαι ως ένα πλήρως ανθρώπινο - και επομένως περιορισμένο και ατελές - ον.

     Η αυτοσυμπόνια είναι κάτι τελείως διαφορετικό, και αν θέλετε, 

στον αντίποδα της αυτοκριτικής καθώς εμπεριέχει μια κατανόηση και 

μια αποδοχή των λαθών μας και των ῾σκοτεινών῾ πλευρών μας. Εάν μιλώντας με τους φίλους σας και την οικογένειά σας είστε αποδεκτικός και γεμάτος ενσυναίσθηση ενώ έχετε χαμηλή ανοχή στα δικά σας ψεγάδια και λάθη, αυτό είναι κάτι που θα επιβαρύνει την ψυχολογιά σας και μπορεί να σας φορτώσει ενοχές, θυμό με τον εαυτό σας, θλίψη και πολλά άλλα…

Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε την αυτοσυμπόνια; Με μικρές πράξεις 

αγάπης και αποδοχής προς τον εαυτό μας. Πείτε στα τυχόν λάθη σας ῾Δεν πειράζει, είναι ανθρώπινο. Αύριο θα το κάνω καλύτερα῾. Αγκαλιάστε τον εαυτό σας και φανταστείτε ότι χαϊδέυετε και προστατεύετε το 

εσωτερικό σας παιδί. Πολλοί ενήλικες που ως παιδιά είχαν επικριτικούς γονείς, δεν ξέρουν πώς να παρέχουν αυτή τη συμπόνια στον εαυτό 

τους. 

Είναι αυστηροί και πολλές φορές θα τιμωρήσουν τον εαυτό τους. Αναρω

τηθείτε: γιατί το κάνω; Ποιόν φροντίζω με το να με τιμωρώ; Επειδή με κατέκριναν ως παιδί, σημαίνει ότι δεν είμαι άξιος αγάπης και παρηγοριάς; 

Τροφή για σκέψη…

ΠΗΓΕΣ: 

1.    Brown, B. (1999). Soul without shame: A guide to liberating yourself from the judge within. Boston: Shambala.


2.    Neff, K. (2003). Self-compassion: An alternative conceptualization of a healthy attitude toward oneself. Self and identity, 2(2), 85-101.

3.    Enright, R. D., Freedman, S., & Rique, J. (1998). The psychology of interpersonal forgiveness. In R. D. Enright & J. North (Eds.), Exploring forgiveness, (pp. 46–62). Madison, WI: University of Wisconsin Press.


3 ΑΠΛΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΝΑ ΔΙAΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΘΥΜΟ ΤΟΥ

    Τα παιδιά είναι καθαρά συναισθηματικά όντα, ωστόσο όμως δεν έχουν την εξελικτική ωριμότητα να ελέγξουν και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους. Αναλόγως την ηλικία, αυτές οι δεξιότητες χτίζονται και παράλληλα με τη δική σας βοήθεια θα δείτε ένα πολύ πιο ισορροπημένο παιδί. Όμως, οι γονείς πολλές φορές καταχρώνται την εξουσία τους και λόγω άγνοιας χρησιμοποιούν λανθασμένες τακτικές που όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά χειροτερεύουν την κατάσταση. Γονείς ψυχραιμία…αυτό το άρθρο θα σας βοηθήσει να αλλάξετε τρόπο χειρισμού της κατάστασης και να δείτε τα πράγματα να βελτιώνονται. 

1.     Μην λέτε ἩΡΕΜΗΣΕ῾ με έντονο ύφος και αυστηρό τόνο: η φωνή σας πρέπει να είναι ήρεμη και χαμηλή. Το παιδί δεν μπορεί να ακούσει το περιεχόμενο των όσων του λέτε εάν η φωνή σας είναι αυστηρή και είστε θυμωμένος. Το μόνο που θα νιώσει εκείνη την ώρα θα είναι άγχος που έχετε θυμώσει μαζί του. 

2.     Μην φωνάζετε: η φωνή του παιδιού δεν θα σταματήσει με τη δική σας φωνή! Πολλοί γονείς δυστυχώς χάνουν την ψυχραιμία τους και φωνάζουν στο παιδί τους αλλά πιστέψτε με! Δεν πρόκειται να βγάλετε άκρη έτσι…απλώς θα χειροτερέψει η κατάσταση και δεν θα μπορείτε να επαναφέρετε την ισορροπία. Τα παιδιά θέλουν έναν ώριμο ενήλικα, ένα μέντορα που να μπορεί να διαχειριστεί τα ἁρνητικά῾ τους συναισθήματα. ΠΡΟΣΟΧΉ: να τα αποδεχτεί, να τα διαχειριστεί για λογαριασμό τους, ΟΧΙ να κρίνει πώς πρέπει να νιώθουν. 

3.     Αποδοχή και χρόνος: μια πολύ βοηθητική τακτική είναι να δίνετε χρόνο στο παιδί σας. Πείτε: ῾Θα σου δώσω λίγη ώρα να νιώσεις όπως θέλεις και μόλις ηρεμήσεις θα βρούμε μια λύση.῾ Πιάνει 100%! Όμως ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΗ προϋπόθεση είναι να σεβαστείτε τον χρόνο αυτό και να μην είστε θυμωμένος με το παιδί.   Εξάλλου έχει το δικαίωμα να νιώθει ότι θέλει, σωστά;

Ως γονείς αυτό που πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας είναι η ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ αγάπη μας! Σε αγαπώ ακόμη κι αν….!Μην στερείτε την αγάπη, την αποδοχή και την αγκαλιά σας!!Πάντα θα το θυμούνται τα παιδιά σας αυτό!

                         Παπακυργιάκη Χρύσα

               Ψυχολόγος, Ειδική Παιδαγωγός

        Cognitive Behavioral Coach- Specialty Anxiety