Πώς να δουλέψω τον επικριτικό μου εαυτό;

Όλοι έχουμε βιώσει κριτική στη ζωή μας και οι περισσότεροι έχουμε πληγωθεί από επικρίσεις και αποδοκιμαστικά σχόλια των αγαπημένων μας προσώ...

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2019

Πώς να διαχειριστούμε το Διαζύγιο μας για το καλό των παιδιών;

Διαζύγιο και Παιδί: τί κάνω;
diazugio
Paper cutout family split apart on a paper heart - divorce concept
Την σημερινή εποχή το διαζύγιο είναι δυστυχώς ή ευτυχώς σύνηθες μεταξύ των ζευγαριών. Μάλιστα πρόσφατες στατιστικές έρευνες στη χώρα μας έδειξαν μια αύξηση κατά 72%. Σε σύγκριση με το παρελθόν, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χώριζαν από ντροπή ή οικονομικά εμπόδια, σήμερα, το διαζύγιο είναι κάτι που δεν προκαλεί εκείνα τα παλιά κωλύματα… Δεν νιώθουμε πλέον ντροπή ή λύπηση για κάποιον χωρισμένο μιας και δεν αποτελεί πλέον τόσο μεγάλο ταμπού..
Χρύσα ΠαπακυργιάκηΒέβαια, στην πράξη πολλοί είναι εκείνοι οι γονείς που μένουν σε ένα κατεστραμμένο γάμο για το «καλό» των παιδιών τους ή για το τί θα πει η ευρύτερη οικογένειά τους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι γονείς αυτών των γονιών είναι ακόμη….της παλιάς σχολής και αμέσως θα ξεκινήσει μια πυρά ερωτήσεων του τύπου: «τί θα κάνεις τώρα«, «θα χάσεις τη ζωή σου;«, «τα παιδιά δεν τα σκέφτηκες;«.
Η αλήθεια είναι ότι εάν ρωτήσει κανείς τα παιδιά ως ενήλικες πλέον ίσως να πουν ότι προτιμούσαν το διαζύγιο από το να βλέπουν τους γονείς τους να μαλώνουν και να είναι αποξενωμένοι. Πάντα το παιδί αντιλαμβάνεται συναισθηματικά μια κατάσταση, κι ας μην μπορεί να την εκφράσει λεκτικά. Πολλοί είναι αυτοί οι ενήλικες που κοιτώντας πίσω στο παρελθόν τους θα προτιμούσαν το διαζύγιο των γονιών τους.
Όπως και να ‘ χει, αυτή η κατάσταση θέλει μια πολύ προσεκτική και ντελικάτη μεταχείριση από τη μεριά των γονέων γιατί το παιδί επηρεάζεται σε τεράστιο βαθμό από τον χωρισμό των γονιών του. Η ενημέρωση σε ότι έχει να κάνει με την ψυχολογία του παιδιού και την ψυχική του κατάσταση είναι πολύ σημαντικά αυτή την δύσκολη περίοδο.
Πολλοί γονείς επιλέγουν να μην μιλούν ανοιχτά για αυτό το θέμα και μπροστά στα παιδιά προσποιούνται ότι όλα βαίνουν καλώς, όμως αυτό όχι μόνο δεν βοηθά αλλά βλάπτει το παιδί, καθώς εκείνο αντιλαμβάνεται την κατάσταση και με το να μην το συζητά κανείς μαζί του το κάνει να νιώθει φόβο για το άγνωστο και μοναξιά. Στο μυαλό του παιδιού γεννιούνται δεκάδες ερωτήματα που εάν δεν απαντηθούν από τους γονείς το παιδί θα επηρεαστεί ψυχολογικά και να «αναρρώσει» πολύ πιο αργά. Ερωτήματα του τύπου: εάν το παιδί χρειαστεί να μετακομίσειεάν θα χάσει τον ένα γονέα, συνήθως τον πατέρα, εάν θα χάσει τους φίλους του κτλ είναι πολύ βασανιστικά για την ευαίσθητη ψυχή του παιδιού.
diazugio 1
Καλό είναι οι γονείς να κάνουν μια ανοιχτή και ειλικρινή συζήτηση με το παιδί τους, για να ξεκαθαριστούν κάποια θέματα. Εξηγήστε στο παιδί ότι κάποιοι ενήλικες αλλάζουν το τρόπο που αγαπούν ο ένας τον άλλο και έτσι έγινε και με σας. Επίσης, είναι πολύ ωφέλιμο να ξεκαθαρίσετε στο παιδί ότι η σχέση σας με εκείνο δεν θα αλλάξει και ότι η αγάπη σας θα είναι παντοτινή, οι γονείς θα παραμείνουν φίλοι και θα είναι πάντα δίπλα στο παιδί. Το παιδί θέλει, λοιπόν, τη σιγουριά και αυτό πρέπει να του παράσχουν οι γονείς του αυτή τη δύσκολή στιγμή.
Υπάρχουν γονείς που παραδίνονται στον πόνο και δεν υπολογίζουν τον πόνο του παιδιού. Εδώ μιλάμε για ανώριμες προσωπικότητες που χρειάζονται καθοδήγηση, διαφορετικά το διαζύγιο θα κοστίσει πολύ περισσότερο και στο παιδί και σε εκείνους. Το διαζύγιο πρέπει να ανακοινωθεί ξεκάθαρα στο παιδί και στο γύρω περιβάλλον του και να αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία και με όσο το δυνατόν λιγότερες φωνές μπροστά στο παιδί.
Πρέπει, τελειώνοντας, να πούμε ότι το διαζύγιο βιώνεται ως κάτι πολύ συγκλονιστικό για το παιδί. Πρέπει να βοηθάμε το παιδί να διαχειριστεί αυτή τη κατάσταση και να μην βουλιάζουμε στη δική μας οπτική μονάχα. Μιλήστε με το παιδί, εξηγήστε του τί θα αλλάξει και τί ΔΕΝ θα αλλάξει. Πώς θα είναι η καθημερινότητά του και πόσο συχνά ακόμη θα βλέπει τον άλλο γονέα. Επίσης αναμένετε και δείξτε κατανόηση σε ξεσπάσματα θυμού και σε σκληρές ίσως ερωτήσεις ή λέξεις που θα ακούσετε από εκείνο. Μην θυμώνετε με το παιδί σας, είναι ο μόνος άνθρωπος που δεν φταίει σε όλο αυτό
diazugio 2
Ωστόσο, κανείς δεν πρέπει να μένει σε μια σχέση μόνο για το παιδί. Αυτό είναι μια δικαιολογία, τις περισσότερες φορές και έχει να κάνει με δικές μας προσωπικές αδυναμίες. Το παιδί σε τελική ανάλυση επιζητά την σιγουριά και την ευτυχία των γονέων του. Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε αυτό γιατί αυτό είναι το μέλημα του παιδιού και καλό είναι να φροντίσουμε εμείς γι αυτό πριν αναθρέψουμε παιδιά που αφήνουν πίσω τους την δική τους ευτυχία για να φροντίζουν τη δική μας…

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019

Το παιδί μου δεν έχει το θάρρος της γνώμης του...γιατί; Αναδημοσίευση από τη συνεργασία μας στο ECOZEN.

Είναι πολλές οι φορές που ενώ ως γονείς θεωρούμε ότι κάνουμε τα περισσότερα πράγματα «σωστά» -αν και θεωρώ ότι δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος σωστός τρόπος ανατροφής, το παιδί μας θα έχει κάτι που θα το στενοχωρεί ή θα μας κάνει να προβληματιζόμαστε εάν φταίμε εμείς σε αυτό
Χρύσα Παπακυργιάκη
Μιλάω για οξύθυμα παιδιά, για παιδιά που δείχνουν κάποια αγένεια στους γύρω τους, για παιδιά που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους και ντρέπονται ή δεν μπορούν να υποστηρίξουν τον εαυτό τους.
Ο ρόλος του γονέα είναι βασικός στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού μας και γι’ αυτό πολλοί γονείς τείνουν να βοηθούν υπερβολικά το παιδί τους σε κάποια θέματα που δεν «χειρίζεται» τόσο αποτελεσματικά, από ενοχές και επειδή θεωρούν ότι το φταίξιμο είναι δικό τους.
Γιατί ένα παιδί μπορεί να μην έχει το θάρρος της γνώμης του;
Καλύτερα να σκεφτούμε όχι εάν φταίξαμε αλλά πώς μπορούμε να βοηθήσουμε αυτό το παιδί να ξεπεράσει αυτό το ζήτημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα αίτια είναι πολλά και διαφορετικά. Φυσικά και έχει να κάνει με τη διαμόρφωση των ρόλων μέσα στην οικογένειαεάν το παιδί έχει λάβει το μήνυμα ότι είναι «κατώτερο» από τον γονέα, τότε θα αμφισβητεί τον εαυτό του από μικρή ηλικία. Εάν στις δηλώσεις του παιδιού, ρωτάμε συνεχώς «είσαι σίγουρος;» με μια δόση αμφιβολίας, τότε θα έρθει η στιγμή που το παιδί θα αναρωτηθεί: «είμαι σίγουρος;«..
Η κριτική είναι ένας παράγοντας που μπορεί να διαμορφώσει ένα παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμησηΕάν συνεχώς κριτικάρουμε το παιδί μας δείχνοντάς του τη μη-αποδοχή μας, τότε το παιδί δεν θα μπορέσει να κατανοήσει την αξία της γνώμης του και πολύ σύντομα θα ψάχνει να υιοθετεί την γνώμη τρίτων ή τη δική μας για να λάβει την αποδοχή. Θέλουμε την αποδοχή των γονέων μας στη παιδική ηλικία και είναι στο χέρι του κάθε γονέα χωριστά να περάσει το μήνυμα: «η γνώμη σου  μετράει, σε ακούω..«.
paidia 2
Τί μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε το παιδί μας;
  1. Μιλάμε χωρίς επικριτικά σχόλια και έχοντας βλεμματική επαφή.
  2. Δείχνουμε ότι ακούμε το παιδί μας με το να επαναλαμβάνουμε κάποιες φράσεις ή κάποια στοιχεία από τα λεγόμενά του. Ένα απλό «χμμμ..» ενώ κάνουμε κάτι άλλο, σαφώς και δεν αρκεί για να νιώσει κανείς ορατός και σεβαστός. Εσάς θα σας αρκούσε;
  3. Ζητάμε τη γνώμη του παιδιού μας από μικρή ηλικία. Το μαθαίνουμε έτσι να εκφράζεται και να βάζει τις σκέψεις του σε μια λογική σειρά. Εάν το κάνουμε αυτό από νωρίς, μαθαίνουμε το παιδί ότι έχει αξία η γνώμη του.
  4. Αποφεύγουμε υποτιμητικά σχόλια του τύπου: «αυτό θα το αποφασίσω εγώ, όχι εσύ..», «όσο ζεις στο σπίτι μου θα κάνεις αυτό που λέω εγώ…», «αυτά είναι για μεγάλους, εσύ μη μιλάς»…
Διαβάστε επίσης:  Η χορτοφαγική δίαιτα κάνει καλό στο... κλίμα
Πάντα προσπαθούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση των παιδιών και ενθαρρύνουμε το παιδί μας να αναπτυχθεί. Μην ξεχνάτε ότι δεν είναι παιχνίδι δύναμης, είναι το παιδί σας
paidia 3

Πώς μπορείτε να δώσετε τα σωστά εφόδια στο παιδί σας...αναδημοσίευση από τη συνεργασία μου στο αγαπημένο Mothersblog.


Τη σημερινή εποχή παρόλο που ο άνθρωπος έχει γνωρίσει τη μέγιστη ανάπτυξη και μπορεί να ζει άνετα και χωρίς περιττές έγνοιες σε σύγκριση με το παρελθόν και τους προγόνους μας, η νέα γενιά εμφανίζει δυσκολίες και προβλήματα που «φωνάζουν» ότι κάτι δεν πάει καλά....


Πράγματι οι έρευνες δείχνουν μεγάλη αυξητική τάση στις παιδικές συναισθηματικές διαταραχές, στην αυτιστική διαταραχή, στη παραβατικότητα του εφήβου, στο άγχος και τη κατάθλιψη στη παιδική ηλικία, στις μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες.
Συζητώντας με γονείς καταλαβαίνει κανείς ότι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν ακριβώς τη πηγή του προβλήματος και αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην απομόνωση των παιδιών από την «αλάνα» του παρελθόντος και στις λάθος πληροφορίες που αμάσητες περνούν μέσα στο παιδικό μυαλό.
Δυστυχώς είναι λίγοι οι γονείς που θα αποδώσουν ευθύνη στο δικό τους γονεικό στυλ και στη δική τους παρουσία-απουσία.
Είναι πολύ σημαντικό για την σωστή ψυχοκοινωνική ανάτπυξη του παιδιού να μεγαλώνει με γονείς πρόθυμους να αναγνωρίσουν την ύπαρξή του στο κόσμο.Αυτό για να επιτευχθεί είναι σημαντικό να έχουμε προετοιμαστεί για τη μητρότητα/πατρότητα και να μην μεγαλώνουμε το παιδί μας «στον αυτόματο πιλότο».
efodia 2
Ενημερωνόμαστε επομένως συνεχώς και αναζητούμε πηγές πληροφόρησης και στήριξης σε αυτό το δύσκολο έργο.
Είμαστε εμείς πρώτα παιδαγωγοί στα παιδιά μας και όχι τιμωροί/αστυνόμοι/μπαμπούλες.
Μάθε το παιδί τί μπορεί και τί δεν μπορεί να κάνει, δείξε και μην κρίνεις. Νομίζω αυτό είναι ένας από τους χρυσούς κανόνες.
Μια μεγάλη παγίδα σε αυτό το ρόλο είναι ότι υπάρχει μια φοβία και ένας στιγματισμός γύρω του.
Η γυναίκα καριέρας που θα γίνει μάμα φοβάται μη παραγκωνιστεί από την μεγάλη εταιρία. Κι έτσι παραγκωνίζει εκείνη το παιδί της για να μην χάσει τη παλιά ζωή της.
«Τρέχω για εκείνα σα τρελός όλη μέρα..» ακούμε τους περισσότερους να λένε..Και ρωτάμε συχνά: δηλαδή πριν κάνεις παιδάκι δούλευες λιγότερο; Οι περισσότεροι δεν ξέρουν τί να απαντήσουν. Οι προσωπικές μας ανάγκες όμως δεν μένουν ακάλυπτες μη φοβάστε...
Θα βρείτε τρόπους και παράθυρα να ζήσετε τα προσωπικά σας όνειρα αλλά εάν ένα παιδί δεν περιλαμβάνεται μέσα σε αυτά, μήπως πρέπει να αναλογιστείτε τί κάνουμε λάθος;
Αλήθεια, η αλάνα και η τηλεόραση φταίνε μόνο;
Αυτό το άρθρο γράφτηκε με απόλυτο σεβασμό στο δικαίωμα όλων των παιδιών να έχουν ένα σωστό γονέα δίπλα τους. Ωστόσο, σεβασμός υπάρχει και στον σκληρά εργαζόμενο γονιό που για βιοποριστικούς λόγους εργάζεται πολλές ώρες στερώντας τον εαυτό του από το παιδί του.
Η ποιότητα της επαφής μετράει πολύ περισσότερο από τη ποσότητα και εάν θέλετε να περάσετε έστω και 15 λεπτά με το παιδί σας να είστε 100% εκεί για εκείνο.
Το βλέμμα του θα σας αποζημιώσει...


Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr 
Blog: psuxislogos.blogspot.com  

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

Το Teacher's Blog μας επισκέφτηκε...Μουσική και τα οφέλη της στο παιδί με αυτιστική διαταραχή.

Πώς μπορεί η μουσική να βοηθήσει στην βελτίωση δεξιοτήτων ενός παιδιού με αυτισμό;


   Η μουσική από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα έχει ευεργετική επίδραση στους ανθρώπους, αφού σύμφωνα με έρευνες «η μουσική μειώνει την κόπωση ή καθυστερεί την εμφάνισή της ,επιταχύνει τον αναπνευστικό ρυθμό, μειώνει τα επίπεδα άγχους και ηρεμεί το άτομο» (Randall Mcclellan 1991).


 Σχετικά με την βελτίωση των δεξιοτήτων ενός παιδιού με αυτισμό, η βιβλιογραφία αναφέρει πως η μουσική έχει θεραπευτικές ιδιότητες λόγω του επαναλαμβανόμενου μουσικού μοτίβου. Αυτός είναι ο σπουδαιότερος λόγος, διότι ταιριάζει στον επαναλαμβανόμενο τρόπο σκέψης του ατόμου με αυτισμό. Η μουσική εναρμονίζει το σώμα, το μυαλό, το συναίσθημα και το πνεύμα.

   Η μουσική ακόμη, επιδρά οργανωτικά στις σκέψεις των παιδιών με αυτισμό, προάγει την ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων και την συναισθηματική ωρίμανση τους. Επιπλέον, η μουσική βοηθά στην καλύτερη επικοινωνία των ατόμων με αυτισμό.

Τέλος, η μουσική σε συνδυασμό με την κίνηση (μουσικοκινητική) συνδέει τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου με τον εξωτερικό και το βοηθάει να επικοινωνεί καλύτερα με αυτόν. Η μουσικοκινητική προάγει την συναισθηματική ασφάλεια και σιγουριά λόγω των κανόνων που έχει (αρχή, μέση, τέλος, επανάληψη στο ρυθμό και τη μελωδία).

Συμπεραίνουμε, πως η μουσική σε συνδυασμό με την κίνηση τις περισσότερες φορές δρα ευεργετικά προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες και ιδιαίτερα σε αυτά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. Προάγουν την συναισθηματική σκέψη, ασφάλεια και επικοινωνία.

Ας αφεθούμε λοιπόν στον ρυθμό της μουσικής


Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία
Εκπαιδευτικός

Πηγές
Randall Mcclellan 1991
Οδηγός εξατομικευμένου προγράμματος για παιδιά με Αυτισμό, σελ. 30-31