To Teacher's Blog μας επισκέφτηκε..: Μοναχοπαίδι..Τυχερά ή άτυχα παιδια;

     Η εκπαιδευτικός του Teacher's Blog Σπυριδούλα-Μαρία Λάλου μας μιλάει για το να είναι κανείς μοναχοπαίδι. Είναι τύχη ή μήπως όχι...; Ας δούμε τί μας λέει...

Μοναχοπαίδια: τυχερά ή άτυχα παιδιά;

Σίγουρα όλοι όσοι έχουμε γνωρίσει μοναχοπαίδια κάναμε την σκέψη «πόσο τυχερός/ή είναι, είχε πάντα την προσοχή των γονιών του και δεν μοιράστηκε ποτέ τίποτα, ήταν όλα δικά του/της», ισχύει όμως κάτι τέτοιο ή είναι παγίδα ;

  Τα παιδιά αυτά δεν χρειάστηκε ποτέ να «εκθρονιστούν» αναμένοντας τον «διάδοχο» ο οποίος θα τους έπαιρνε την μοναδική θέση στην καρδιά και την ζωή των γονιών του, δεν χρειάστηκε να μοιραστούν τα παιχνίδια τους , την καθημερινότητα τους, να τσακωθούν για κάτι που έγινε με τα αδέρφια τους, να συζητήσουν με τους γονείς τους ότι τα αδέρφια τους θα είναι πάντα οι πιο πιστοί τους φίλοι. Ήταν και θα είναι πάντα οι τρεις τους.

   Τα περισσότερα ζευγάρια επιλέγουν να κάνουν μόνο ένα παιδί λόγο της οικονομικής κρίσης καθώς ακόμη δεν θέλουν να στερηθεί τίποτα το παιδί τους. Επιθυμούν γι' αυτό τα καλύτερα και πιστεύουν πως με αυτόν το τρόπο του τα προσφέρουν. Είναι όμως αυτό σωστό; Το μεγάλωμα ενός παιδιού χωρίς άλλα αδέρφια κρύβει ορισμένες παγίδες ,αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο γιατί μαζί με τα αγαθά και τις ευκαιρίες που δεν μοιράζονται, δεν μοιράζονται ούτε τα οποιαδήποτε «λάθη» των γονιών και οι δυσκολίες της οικογενειακής ζωής.

   Σχετικά με την προστασία των συναισθημάτων, επειδή το παιδί βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής όλων (παππούδες, γιαγιάδες και λοιποί συγγενείς), το μοναχοπαίδι είναι συχνά υπερπροστατευμένο. Η υπερπροστασία όμως δεν είναι μόνο η υπερβολική προστασία του παιδιού σχετικά με την ασφάλεια του και την σωματική του ακεραιότητα, διότι αυτό συμβαίνει και όταν υπάρχουν πολλά αδέρφια. Η υπερπροστατευτικότητα στα μοναχοπαίδια κρύβει την υπερβολή στην συναισθηματική ασφάλεια του παιδιού (αυτό ενέχει ψέματα και εξιδανικεύσεις) και οφείλετε στην στενή σχέση γονέα -παιδιού. 

   Μεγαλώνοντας ένα παιδί μέσα σε μια «χρυσή γυάλα» δεν το προστατεύετε απαραίτητα, του δημιουργείτε μια αίσθηση παντοδυναμίας και ηρωισμού (εκεί πατούν όσοι χαρακτηρίζουν τα μοναχοπαίδια «κακομαθημένα»). Μέσα στον προστατευτικό του περίγυρο το παιδί διστάζει να δοκιμαστεί, από φόβο να μην ακούσει άσχημα λόγια, να μην απορριφθεί, να μην το αμφισβητήσουν. Τους φόβους αυτούς αρκετές φορές τους μεγεθύνουν οι γονείς με τις προσδοκίες, τις μεγαλομανίες και τις φαντασιώσεις που φορτώνουν τα παιδιά και έτσι εκείνα επιβαρύνονται με το αίσθημα «μη τυχόν και αποτύχω». 

   Κατανοώ πως είναι δύσκολο για μια οικογένεια με ένα παιδί να τα αναλογιστεί όλα αυτά γιατί το παιδί τους είναι ότι πιο σημαντικό έχουν. Όμως όπως σκέφτεστε να προσλαμβάνετε καταστάσεις για να προστατεύσετε το παιδί σας ίσως θα έπρεπε να σκεφτείτε και την ψυχική υγεία του. Οι φόβοι που αναπτύσσονται στο παιδί και η υπερπροστατευτικότητα δεν το βοηθούν να δει την αλήθεια της ζωής. 

   Δεν έζησα ως μοναχοπαίδι και μου είναι δύσκολο να διαπιστώσω αν είναι τυχερά παιδιά ή όχι. Πάντα μοιραζόμουν οτιδήποτε με τα αδέρφια και τους γονείς μου, ακόμη και τώρα. Ίσως είχαμε το «γιατί εσύ και όχι εγώ;» αλλά μεγαλώνοντας ήμουν εντάξει με αυτό! Δεν είναι θέμα συμβιβασμού αλλά κατανόησης και αγάπης. Η συμβουλή μου ως μέλος πενταμελής οικογένειας είναι ότι ήμουν και είμαι πολύ τυχερή που είχα αδέρφια, δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτά, γεμίστε τα παιδιά ή το παιδί σας με ειλικρινή αγάπη και όχι με υλικά αγαθά. Δεν γεμίζουν το κενό, ούτε βοηθούν τις ενοχές και τις τύψεις. 

Πηγή άρθρου: https://lalouspiridoula.blogspot.com/2019/03/blog-post_4.html 

ΣΥΝΕΞΑΡΤΗΣΗ: ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ

 Η συνεξάρτηση ή αλλιώς εξάρτηση στη σχέση δεν είναι μια αρρώστεια, είναι κάτι που μπορεί πολλοί να το έχουμε ή να το βλέπουμε γύρω μας και να το ονομάζουμε Αυτοθυσία (η μάνα για το παιδί)  ή Καλοσύνη ή Απόλυτο δόσιμο στη σχέση ή πολλά ακόμη "όμορφα" πραγματάκια που μας καθηλώνουν σε αυτή την κατάσταση..

Παρόλα αυτά, μπορεί να υπάρχει ως χαρακτηριστικό σε διάφορες ψυχικές διαταραχές όπως σε διαταραχές άγχους, μετατραυματικό στρες, εξαρτητική διαταραχή προσωπικότητας και άλλα. Συνώθως οι ρόλοι που παίρνει το άτομο με συνεξάρτηση είναι οι εξής: 

• Σωτήρας: σώσει το άτομο με το οποίο έχει συνεξάρτηση μαζί του ή βρίσκει δικαιολογίες για να μην το εκθέσει
• Φροντιστής: φροντίζει το άτομο που έχει συνεξάρτηση μαζί του (το άτομο αυτό συνήθως-αν και πλέον όχι πάντα- έχει μια εξάρτηση (αλκοόλ, τζόγος κτλ) ή μια σωματική ή ψυχική διαταραχή* )
• Φροντιστής του νοικοκυριού: φροντίζει για όλες τις υποχρεώσεις μέσα στο σπίτι και τους λογαριασμούς του σπιτιού.
• Ήρωας: γίνεται ο σούπερ άνθρωπος που σώζει την "εικόνα" της οικογένειας.
• Κατηγορητής: κατηγορεί και ενοχοποιεί το άτομο και τον βάζει σε ρόλο αποδιοπομπαίου τράγου. 
• Αποτραβιέται από την οικογένεια και φέρεται σαν να μην τον ενδιαφέρει τίποτε. 

*Πρέπει να αναφέρουμε ότι αρχικά η Συνεξάρτηση ξεκίνησε ως χαρακτηριστικό οικογενειών που στον κύκλο τους είχαν ένα άτομο με εθισμό ή σωματική/ψυχική διαταραχή. Γι αυτό και οι παραπάνω ρόλοι εφαρμόζουν τέλεια σε τέτοιες περιπτώσεις. Στην σημερινή όμως εποχή η Συνεξάρτηση υπάρχει και έξω από αυτή τη συνθήκη και βεβαίως, υπάρχει μια μικρή παραλλαγή στους ρόλους αυτούς αλλά με ίδια ουσία. 

Ερωτήσεις που ρωτάμε συχνά για να φανεί εάν υπάρχει Συνεξάρτηση είναι: 

Σκέφτεσαι περισσότερο τη συμπεριφορά και τα προβλήματα του άλλου από τα δικά σου;

Αγχώνεσαι συνεχώς για την συμπεριφορά του άλλου ατόμου;

Νιώθεις ότι εαν σταματήσεις να ασχολείσαι με το άλλο άτομο, θα καταρρεύσει;

Κατηγορείς τον εαυτό σου για τα προβλήματά του άλλου ατόμου;

Να πούμε εδώ ότι τα παραπάνω μπορεί να μην σημαίνουν απαραίτητα ότι έχετε Συνεξάρτηση αλλά και πάλι είναι σημαντικό να έχετε επίγνωση του τρόπου που σχετίζεστε με τον άλλο.

• Χαρακτηριστικά συνεξαρτημένου ατόμου: 

* Υπερβολική αίσθηση ευθύνης για τα προβλήματα των άλλων

* Μια τάση να "αγαπούν" άτομα που λυπούνται και μπορούν να σώσουν

* Πληγώνονται όταν οι άλλοι δν αναγνωρίζουν τις προσπάθειές τους

* Έχουν υπερβολική ανάγκη για αναγνώριση και αποδοχή

* Έχουν έντονη την επιθυμία να ελέγχουν τους άλλους

* Νιώθουν ενοχές όταν βάζουν πρώτα τον εαυτό τους

* Έχουν υπερβολικό φόβο ότι θα τους εγκαταλείψουν

* Έλλειωη εμπιστοσύνης στον εαυτό ή/και στους άλλους

* Χρόνιο θυμό

* Φτωχή ικανότητα επικοινωνίας

* Δυσκολία να πάρουν αποφάσεις

* Μια τάση να κάνουν πάντα παραπάνω από αυτά που τους "αναλογούν" συνεχώς

* Σιωπούν για να αποφύγουν ένα τσακωμό

* Η αυτοπεποίθησή τους ανεβαίνει όταν βοηθούν ένα άτομο

Η συνεξάρτηση είναι ένα χαρακτηρηστικό που εμφανίζεται στις στενές μας σχέσεις, με πρόσωπα κοντινά και αγαπημένα όπως είναι ο σύντροφός μας, οι γονείς, οι στενοί μας φίλοι. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι τα παραπάνω δεν σημαίνουν απαραίτητα ότι το άτομο είναι συνεξαρτώμενο αλλά και πάλι είναι καλές πληροφορίες για να δούμε εάν σχετιζόμαστε με υγιείς όρους ή κάτι πρέπει να αλλάξουμε..

Το άτομο που είναι συνεξαρτώμενο μπορεί να βοηθηθεί με 3 τρόπους κυριώς: αυτοβοήθεια, ομαδική θεραπεία και ατομική θεραπεία. Η ομαδική θεραπεία ειναι η περισσότερο βοηθητική προσέγγιση σε αυτή τη περίπτωση γιατί το "πρόβλημα" του συνεξαρτημένου είναι η σχέση του και η ομαδική θεραπεία στηρίζεται στο σχετίζεσθαι για να λειτουργήσει. Ο τρόπος που μας βλέπουν οι άλλοι και το τί κάνουμε για να "αρέσουμε" θα φανούν στην ομάδα και θα βοηθήσουν το άτομο. Φυσικά, ο δρόμος είναι τραχύς και είναι σημαντικό να αναφέρουμε κάποια από τα συχνότερα "εμπόδια" που εμφανίζονται στη θεραπεία με ένα συνεξαρτώμενο: 

1. Χάνουν συνεδρίες

2. Δεν ξέρουν τι να κάνουν για να βελτιωθούν

3. Φοβούνται πολύ την κριτική

4. Παλεύουν με την χαμηλή τους αυτοεκτίμηση

5. Κατηγορούν τους άλλους για τα προβλήματά τους

6. Έχουν δυσκολία να εμπιστευτούν τους άλλους. 

Γνωρίζοντας κάποια από τα βασικότερα εμπόδια, το άτομο που θα αποφασίσει να αναζητήσει βοήθεια θα πάει προετοιμασμένο και έτσι υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Όσον αφορά την αυτοβοήθεια είναι σημαντικό το άτομο να επικεντρωθεί στα 3 παρακάτω και να ταεπαναλαμβάνει συχνά στο μυαλό του: 

1. Δεν προκάλεσα το πρόβλημα

2. Δεν μπορώ να ελέγξω τον άλλο

3. Δεν μπορώ να λύσω το πρόβλημα του άλλου.

Το θέμα Συνεξάρτηση είναι τεράστιο και πλέον δεν αφορά μόνο περιπτώσεις όπου υπάρχει κάποιος εθισμός στην οικογένεια. Είναι ένα θέμα που αφορά πολλούς από εμάς και πολύ συχνά μπερδεύεται με την απόλυτη αγάπη και αυτοθυσία. Η συνεξάρτηση σημαίνει ότι δεν υπάρχουν υγιή όρια μεταξύ μας και ότι οι πράξεις και τα συναισθήματά μας αλληλοκαθορίζονται. ΟΧΙ. Δεν ευθύνομαι για ότι νιώθεις, δεν ευθύνεσαι για ότι νιώθω. Οι σκέψεις του μυαλού μας είναι που δημιουργούν τα συναισθήματά μας. Η πηγή των συναισθημάτων βρίσκεται μέσα μας, στο μυαλό μας, όχι έξω από εμάς. Η αυτογνωσία, όπως πολλές φορές έχουμε πει θέλει κόπο, υπομονή και επιμονή.Αχ!πόσο εύκολο είναι να φταίνε οι άλλοι για εμάς...αλλά δεν είναι έτσι ποτέ. Βγάλτε λοιπόν τα γυαλιά και κοιταχτείτε στον καθρέφτη με ειλικρίνεια και θάρρος. Καλή αρχή!

Προετοιμάστε το παιδί σας για την επιστροφή στα θρανια!

     Είναι σημαντικό να προετοιμάζουμε το παιδί μας για την νέα σχολική χρονιά; Κατά την προσωπική μου άποψη, ναι, είναι απαραίτητο. Ειδικά εάν το παιδί μας είναι μικρό είναι πολύ σημαντικό για την ψυχολογία του να το εντάσσουμε σιγά σιγά σε ένα ρυθμό γιατί διαφορετικά η πρώτη μέρα στο σχολείο ίσως να είναι μέρα με αχτένιστα μαλλιά και καθυστερημένες καλημέρες!

    Εάν το παιδί σας μεταβαίνει από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο επίσης είναι καλό να μιλάτε μαζί του γι’ αυτό, να το ρωτήσετε πως νιώθει και να προσπαθήσετε να κατανοήσετε την αγωνία του γι’ αυτή την τόσο μεγάλη (στα μάτια τους) αλλαγή. Μέχρι πέρυσι ήταν «ο μεγάλος», τώρα θα είναι το μικρότερο και όλοι οι «μεγάλοι» που τον περιτριγυρίζουν του είναι παντελώς άγνωστοι, καθηγητές και μαθητές. Ίσως να θέλει να αλλάξει το στυλ του, ίσως να μην θέλει πια να ντύνει τα βιβλία του και να περιποιείται τα τετράδιά του. Μην ενταντιώνεστε, είναι δική του ζωή! Σεβαστείτε το γεγονός της μετάβασης και δείξτε την αμέριστη κατανόησή σας τους πρώτους μήνες.

   Ακόμη, είναι σημαντικό να μιλάτε με τα παιδιά σας για οτιδήποτε τα αφορά. Ένα σημαντικό λάθος που κάνουν οι γονείς είναι ότι σκέφτονται και πράττουν για λογαριασμό του παιδιού τους και δεν συζητούν μαζί του, δεν ζητούν την άποψή του. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει στην σημερινή μας κοινωνία. Αντιμετωπίζουμε το παιδί σαν ένα μικρότερο αλλά ίσο με τους υπόλοιπους μέλος και του δείχνουμε σεβασμό από την πρώτη ημέρα ζωής του. Έτσι, λοιπόν, είναι πολύ σημαντικό να κουβεντιάζουμε με το παιδί για το πώς βλέπει την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Ρωτήστε το: ανυπομονείς; Ποιος σου έλειψε περισσότερο;

   Σε ποιο θρανίο θα κάτσεις φέτος; Τέτοιου είδους ερωτήσεις κάνουν το παιδί να νιώθει ορατό και ενισχύουν την αυτοεκτίμησή του.

    Καλό είναι να απέχετε από παράπονα που αφορούν τα έξοδα και τα πολλά σχολικά είδη που σας επιβάλλει το σχολείο να αγοράσετε. Η να μην παραπονιέστε για τα έξοδα του φροντιστηρίου και τις διαδρομές που πρέπει να κάνετε κάθε μέρα από και προς τις υποχρεώσεις αυτές. 

   Δεν είναι σφάλμα του παιδιού, δεν είναι κάτι που το παιδί μπορεί να αλλάξει ή μπορεί να σας δώσει τη λύση. Είναι δικό σας πρόβλημα, καλό είναι να το κουβεντιάσετε με έναν ενήλικα και να μην φορτώνετε ενοχές άθελά σας το παιδί σας.

Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr 

Διατροφικές Διαταραχές στην Εφηβεία: Προσοχή!

     Οι διατροφικές διαταραχές την περίοδο της εφηβείας είναι ένα αρκετά σοβαρό ζήτημα για τη σημερινή οικογένεια. Το παιδί μας δεν τρώει ή τρώει πάρα πολύ και ασχολείται επίμονα με την εικόνα του σώματός του. Η ώρα του φαγητού δεν του προσδίδει καμία απόλαυση…μπορεί να τρώει πολύ λιγότερο απ’ ότι συνήθως ή ακόμη και να ζητάει να φάει μόνο του. Επίσης, μπορεί να δούμε ότι το παιδί υιοθετεί μια ιεροτελεστία γύρω από το φαγητό: μπορεί να το κόβει, για παράδειγμα, σε μικρές μπουκιές ή να αποφεύγει επίμονα κάποια κατηγορία τροφών.

    Πριν μιλήσουμε για Διατροφικές Διαταραχές, όπως πάντα πρέπει να αποκλείσουμε τυχόν ιατρικά ζητήματα, όπως ο θυροειδής, οι γαστρεντερικές διαταραχές κ.τ.λ. Επίσης, πρέπει να αποκλείσουμε την καταθλιπτική διαταραχή, που μπορεί να επιφέρει κάποια ανωμαλία στην όρεξη του παιδιού, και την κατάχρηση ουσιών, όπως το οινόπνευμα. Ακόμη, είναι σημαντικό να πούμε ότι τα συμπτώματα πρέπει να επιμένουν για περισσότερο από 3 μήνες. Μαμάδες προσοχή! Μην κάνετε διάγνωση στο παιδί σας! Μπορεί να μην υπάρχει λόγος ανησυχίας ή ακόμη και να παρερμηνεύσετε κάποια σημάδια. Οι ειδικοί είναι δίπλα σας, μην γυρνάτε την πλάτη.

    Οι δύο κυριότερες διαταραχές πρόσληψης της τροφής είναι η Ψυχογενής Ανορεξία και η Ψυχογενής Βουλιμία. Ας τις δούμε:

·         Ψυχογενής Ανορεξία: το άτομο στην περίπτωση αυτή, έχει μεγάλη ανησυχία ότι θα αυξηθεί το βάρος του ή ότι θα γίνει παχύσαρκο, ενώ το βάρος του είναι μικρότερο από το κανονικό. Υπάρχει μια εμμονή για δίαιτα και για συνεχή παρατήρηση του σώματός του. Στην περίοδο της ανάπτυξης, τα παιδιά που πάσχουν από ανορεξία δεν εμφανίζουν την αναμενόμενη ανάπτυξη και παρουσιάζουν διαταραχές στην έμμηνο ρύση. Το βάρος παίζει, πλέον, πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή αυτών των ατόμων. Το σχήμα του σώματος του επηρεάζει πολύ την αυτό-εκτίμησή του. Ο εμετός δεν είναι απαραίτητος για να μιλήσουμε για ψυχογενή ανορεξία.

Στην Ψυχογενή Ανορεξία υπάρχουν δύο τύποι: ο Περιοριστικός τύπος : όπου το άτομο δεν τρώει ή τρώει πολύ λίγο, και ο Τύπος Υπερφαγίας: που το άτομο εμφανίζει και επεισόδια υπερφαγίας και το άτομο, κατόπιν, καταφεύγει σε μεθόδους κάθαρσης, όπως αποκαλούνται, δηλαδή το άτομο κάνει εμετό ή χρησιμοποιεί διουρητικά/ καθαρτικά χάπια.

·         Ψυχογενής Βουλιμία: στην περίπτωση αυτή το άτομο μπορεί μέσα σε 2 ώρες να καταναλώσει μεγάλες ποσότητες τροφής, σαφώς περισσότερο απ’ ότι θα μπορούσαν να καταναλώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Επιπλέον, το άτομο δεν νιώθει κανένα έλεγχο, δηλαδή δεν μπορεί να σταματήσει να τρώει ή να ελέγξει τι και πόσο τρώει. Επίσης, και σε αυτή τη περίπτωση, το άτομο ασχολείται υπερβολικά με το σωματικό του βάρος και νιώθει μεγάλες ενοχές μετά από κάθε επεισόδιο υπερφαγίας.

Και εδώ, έχουμε δύο τύπους: τον Καθαρτικό τύπο: δηλαδή την περίπτωση κατά την οποία, μετά από το επεισόδιο υπερφαγίας, το άτομο προκαλεί εμετό ή χρησιμοποιεί διουρητικά/καθαρκτικά χάπια για να ανακουφιστεί από τις ενοχές, και τον Μη Καθαρτικό τύπο: δηλαδή το άτομο, μπορεί να καταφύγει σε νηστεία και υπέρμετρη σωματική άσκηση, αλλά δεν προκαλεί εμετό ή τα χάπια της πρώτης περίπτωσης.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Οι παράγοντες που οδηγούν στις Διατροφικές Διαταραχές είναι πολλοί, αλλά οι βασικότεροι είναι οι ψυχολογικοί και οι κοινωνικοί παράγοντες. Η κοινωνία μας προβάλει υπερβολικά το αδύνατο κορμί και όχι το υγιές, με αποτέλεσμα, ιδιαίτερα για κάποιο παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία, αυτό να επηρεάζει την αυτοεκτίμηση και την αυτοεικόνα του. Η μίμηση εξάλλου είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην εφηβεία. Ωστόσο, αυτό δεν θα είχε επίδραση πάνω στον ψυχισμό του ατόμου, εάν δεν υπήρχε το ψυχολογικό υπόβαθρο.

 Στις περισσότερες οικογένειες ατόμων με διατροφικές διαταραχές έχει παρατηρηθεί ένα αποσπασματικό ενδιαφέρον προς τα παιδιά τους, δηλαδή ενδιαφέρον για κάποια μεμονωμένη συμπεριφορά ή για την σωματική εικόνα του, με μια έντονη αδιαφορία για τα συναισθήματα του παιδιού. Το παιδί νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνει κανείς και έτσι δημιουργείται ένα αίσθημα κενού και μια ελλιπής εικόνα του εαυτού. Οι γονείς μοιάζουν να ενδιαφέρονται, αλλά το ενδιαφέρον είναι επιφανειακό και δεν ικανοποιεί συναισθηματικά το παιδί. Τελικά, το παιδί νιώθει μοναξιά και έχει ένα αίσθημα ανικανοποίητου. Αυτό μπορεί να του δημιουργήσει την επιθυμία να «εξαφανιστεί» ή να γεμίσει το συναισθηματικό του κενό τρώγοντας… Άλλα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των γονέων που έχουν αναφερθεί είναι: εξονυχιστικός έλεγχος, στιγμιαίες συμπεριφορές υπερευαισθησίας, έντονη ενασχόληση με τις αρνητικές πλευρές του παιδιού, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη γνώμη τρίτων και πολύ μειωμένο ενδιαφέρον για τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού. Τελικά, τα άτομα αυτά, στην προσπάθεια τους να γεμίσουν αυτή την έλλειψη, την έλλειψη ενός διαθέσιμου και δοτικού γονέα, αναπτύσσουν μια τελειομανία που είναι πολύ ανακουφιστική στην καθημερινή τους ζωή. Γίνονται καλοί μαθητές και πρότυπα καλών παιδιών. Η αντίληψη ότι το σώμα τους πρέπει να είναι τέλειο και αλώβητο, τους ανακουφίζει από το άγχος που βιώνουν ή βίωσαν. Νιώθοντας επίσης ότι μπορούν να ρυθμίσουν τι θα τρώνε και τι δεν θα τρώνε, τους δίνει μια ψεύτικη αίσθηση ελέγχου και ανεξαρτησίας από τους απαιτητικούς γονείς.

    Η λύση στην περίπτωση των Διατροφικών Διαταραχών είναι η ψυχοθεραπεία. Έτσι, ο ενήλικας ή ο έφηβος θα μπορέσει να καταλάβει τι κάνει και γιατί και να διορθώσει τις λανθασμένες αντιλήψεις που έχει για το σώμα του, το φαγητό και το ιδανικό βάρος. Επίσης θα μπορέσει να αγαπήσει το κομμάτι αυτό του εαυτού του και να επικεντρωθεί στο πραγματικό του πρόβλημα και, φυσικά, στην επίλυσή του. Η οικογενειακή θεραπεία είναι, επίσης, πολύ σημαντική, γιατί, όπως είπαμε, η οικογένεια παίζει βασικό ρόλο στις διαταραχές αυτές και μπορεί να βελτιωθεί αλλά και να στηρίξει το άτομο στον αγώνα του.

   Στο σημερινό άρθρο δεν υπάρχουν οδηγίες για το σπίτι…ο στόχος του είναι να μας ενημερώσει και να μας σπρώξει έξω από την πόρτα του ειδικού!