Πώς να δουλέψω τον επικριτικό μου εαυτό;

Όλοι έχουμε βιώσει κριτική στη ζωή μας και οι περισσότεροι έχουμε πληγωθεί από επικρίσεις και αποδοκιμαστικά σχόλια των αγαπημένων μας προσώπων.

Όταν ένα παιδί εξαρτάται από τους αγαπημένους του γονείς για να μάθει ποιος είναι και πού στέκεται στον κόσμο, είναι ανθρώπινο αλλά και πολύ πιθανό να αποκτήσει μια πληγωμένη εικόνα εαυτού. Ο εσωτερικός κριτής σχηματίζεται από τέτοια βιώματα και υπάρχει ακόμη και σε περιπτώσεις οικογενειών που οι γονείς δεν ήταν κακοποιητικοί ή δυσλειτουργικοί.

Είναι αυτή η φωνούλα που θα πει: «Θα τα κάνεις μαντάρα!», «Δεν μπορείς να τα καταφέρεις», «Ποιος νομίζεις ότι είσαι;», «Είναι ανόητος αν νομίζεις ότι θα σε αγαπήσει», «Είσαι αποτυχία», «Δεν είσαι αρκετά καλός». Φωνές που μας διαβρώνουν την αυτοπεποίθηση και πολλές φορές περιορίζουν τις επιλογές μας και κατακεραυνώνουν το θάρρος μας απέναντι στις προκλήσεις της ζωής.

Ο εσωτερικός κριτής μπορεί να γίνει φίλος μας και να χαμηλώσει η ένταση της φωνής του, ωστόσο θέλει θάρρος και υπομονή. Ποιο είναι το πρώτο και βασικό βήμα προς αυτή την εσωτερική συμφιλίωση; Να τον κοιτάξετε κατάματα και να του μιλήσετε. Απευθυνθείτε σε αυτόν και μιλήστε μαζί του σαν να κάνετε έναν διάλογο με κάποιον άλλο άνθρωπο! Δώστε του χώρο να ακουστεί αναγνωρίζοντας ότι το κάνει για να σας προστατέψει αλλά εξηγήστε του ότι έτσι δεν σας βοηθά να προοδεύσετε και να πάρετε το ρίσκο που πολλές φορές χρειάζεται στη ζωή μας.

Πείτε κάτι όπως: «Καταλαβαίνω ότι θέλεις να με προστατέψεις αλλά θα το κάνω διαφορετικά αυτή τη φορά. Λέω να βγω από τη ζώνη ασφαλείας μου και να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Χρειάζεται να ρισκάρω για να πετύχω κάτι. Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά».

Υπάρχουν επιπλέον τρόποι για να ανακουφίσετε το άγχος σας όταν ο εσωτερικός κριτής είναι επίμονος. Εάν για παράδειγμα έχετε μια σημαντική συνάντηση για δουλειά και η εσωτερική φωνή του κριτή σας λέει «Χάλια θα τα πας, μην χαίρεσαι!» ή «Δεν ξέρεις τι κάνεις, θα φανεί ότι είσαι ελλιπής», τί μπορούμε να κάνουμε; Φανταζόμαστε τη ταμπέλα του ΣΤΟΠ ή γράφουμε τη σκέψη αυτή σε ένα χαρτάκι και το τσαλακώνουμε.

Μετά προσπαθούμε να μιλάμε ήρεμα με αυτό το κομμάτι του εαυτού μας, που πράγματι θέλει να μας προστατέψει με τον δικό του δυσλειτουργικό πλέον τρόπο, καθώς τώρα δεν είμαστε παιδιά και έχουμε μια σχετική δύναμη.